BLOG 2013

1 | 2 | 3 | 4 | 5

BLOG 2012

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14
15

BLOG 2011

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27

BLOG 2010

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8

Volg ook Leonoor's Blog op de website van ZIN

BLOG 14

Wonderbaarlijkheden van lijf en geest van een kankerpatient. Mooie titel voor een boek. Net koud drie dagen terug van de reis naar Noor der Licht met de makers van Brozer. Geen Noorderlicht gezien maar wel hele mooie scênes gedraaid in prachtig poollicht. De dagen voor vertrek zag ik tegen de reis op en vroeg ik me af of ik fysiek wel in staat zou zijn om te kunnen opnemen met de film. Vanaf het moment dat ik voet aan bodem zette kwam er een energie in mij die me in staat stelde om niet alleen van de natuur te genieten maar ook scherpte bracht in het maken van de film met elkaar. Ik voel dat ik naar een einde toe aan het werken ben. Het is steeds moeilijker om dit hele proces vorm te blijven geven zoals we met elkaar hebben afgesproken. Mijn leven dicteert de film Brozer. Mijn leven is een verlengd sterven geworden. Dat zullen met mij steeds meer mensen die ziek zijn ervaren. Dat komt doordat we ouder en ouder kunnen worden. Medicijnen stellen ons steeds vaker in staat om de dood uit te stellen. Drie maanden langer leven voor pakweg een tachtigduizend euro vinden we (dood) normaal. Dat recht heb je. Ik heb een andere keuze gemaakt. Nou, laat ik het zo zeggen, mijn lichaam heeft een andere keuze gemaakt. Er valt voor mij niet veel meer te verhullen. Dus gaan we met Brozer een weg in voor het “echie”. Als symbool trekken we onze rode jurken uit. We zijn nu wie we zijn. En we gaan een laatste reis maken. Naar de stilte en grootsheid van de natuur. Daar kunnen we zijn zoals we zijn. De vorm is zo aanwezig dat we er genoeg aan zullen hebben. Zo’n plek laat zien dat de wereld er gewoon is. Ook na je dood en ook voor je geboorte. Hier zijn er geen wensen meer. Hier verzoen je je met wat er is. En die stap kom ik nu iedere dag tegen. De kanker neemt het van me over. Die kun je wel aanraken. Dat doet heel erg pijn. Dat maakt me heel erg verdrietig en onmachtig. Ik moet me dus leren verzoenen. Er zit niets anders op. Dat is zwaar. Ronduit. Gedwongen zijn tot passiviteit is zwaar. Het temperen van je lust en leven. Dat is zwaar.

Dat er een hele gemeenschap ergens op een eilandje boven de poolgrens in Noorwegen zich heeft ingezet om een succes te maken van de filmdraaidagen van Brozer is zo ontroerend en troostend.

Het is herfstvakantie en we gaan twee dagen naar een hotel. George heeft een fantastische voorstelling gemaakt over de vastgoedfraude. “De Verleiders”. Hoedje af! Altijd een droom dat je iets maakt wat aankomt en waar de mensen graag voor in de rij gaan staan. Het hotel is met de jaren wat opgepimpt en aangepast. Er is een zwembad. Drie slagen en je bent aan de overkant. We hebben een familiekamer die uit twee slaapkamers bestaat en een zitgedeelte met flatscreen. Niet eens lelijk ingericht. De hond is mee en het weer is prachtig. Deze kant van Nederland was ons onbekend. Na mijn middagdutje plannen we een boswandeling. Vol goede moed loop ik door een ongekend mooi heuvelachtig kleurenlandschap. Mijn dochters duwen me omhoog maar dat gaat dit lijf niet trekken. Ik moet opgeven. Helaas. Tuurlijk is dat niet erg, maar zo voelt dat wel voor het moment. “Mama kan niet meer wandelen”. “Mama kan niet meer zwemmen”. “Mama kan niet meer goed eten”. “Mama is zieker dan we dachten”. “Mama moet gaan liggen”. Na het avondeten beginnen we een licht geforceerd gesprek over verwachtingen, angsten en dromen. De kinderen vinden het moeilijk en ook fijn om met elkaar te praten over wat er met ons allemaal gebeurt. Het is zo onontkoombaar geworden dat de dood er aan zit te komen. Hoe moet dat samen gaan met de hoop dat je je eindexamen gymnasium gaat halen en de wereld wil gaan ontdekken. Hoe moet dat als je bang bent voor wat er allemaal gaat komen en in verzet gaat of wil vluchten van mama die er niet meer zo voor je kan zijn en pijn heeft. Hoe moet dat als je je vrouw ziet wegkwijnen en ook van je succes wilt genieten en weet dat je door moet zonder je geliefde. Hoe moet dat?

Waar moet ik me nog op verheugen. Om vijf uur ga ik aan de Nutrix drink om aan te sterken. Vroeger trok ik een biertje open of aan een lekker wijntje. Lekker eten zit er niet meer in. Krijg nauwelijks nog iets naar binnen. Waar moet ik me nog op verheugen? Tijd verstrijkt. Ik lig tenminste 16 uur per dag op bed of op de bank. Zo saai. Zo niks. Zo vreugdeloos. Ben aldoor zo immens verdrietig. Van huilen krijg ik het benauwd, tenzij ik geluidloos tranen laat lopen zonder snik. In al die uren maak ik meer en meer mijn eigen werkelijkheid. De waarheid is gewoon niet mee te leven. Hoe doorbreek je de sleur van deze vernietigende ziekte?

Ik heb het gedaan. Ik heb het proces ingezet om afscheid van mijn kinderen te nemen. Het aller aller moeilijkste. Mijn oudste dochter had het direct door. “Mam, je moet het niet gaan opgeven hoor. Nog niet. Je mag je er wel aan overgeven maar nog niet opgeven”! Wat een wijsheid.

Een krachtige geest in een kapot karkas. Dat botst. Die geest stuur je aan naar dat wat het karkas aan kan, daarbinnen zoek je naar inhoud en enigszins zingeving.

Het gevoel weg te ebben wordt iedere dag groter. Waarschijnlijk wordt je zo moe dat je niet meer wil. Je vervaagt, vervliegt, je fade-out. Daar zal de film Brozer nu over moeten gaan. Maar hoe laat je dat in godsnaam zien.

Het klinkt misschien raar, maar overgave moet je ook organiseren.

Telkens als ik me afvraag waar ik mijn laatste krachten aan wil gaan wijden, bepaald de werkelijkheid wel waar die naartoe moeten gaan. Dat leuke café in Praag blijft hangen tussen verlangen en de lakens van mijn bed. De tijd temmen. Ik tem de ziekte, tem de pijn, tem de lust, de passie en de wil. Door het temmen krijg je tijd. Ik hoop zo dat deze resterende tijd mij nog wat kansen geeft. Geen idee welke kansen. Maar er moet iets zijn. Net als de wereld wacht op zijn of haar vernieuwing, stroop ik mijn huid af en hoop een glimp te kunnen opvangen van een nieuwe tijd.

Ik ben aangekomen bij een kwart van mijn krachten. Per week verlies ik aan gewicht.

We laten geen glamour en glitter zien. Geen wedstrijd. Of kanker als topsport. Maar “het andere gezicht” van omgaan met kanker en kanker-patiënten. Hoe je het zinloze zin kunt geven. Herkenbaar, humorvol en realistisch.

BROZER is een productie van Topkapi Films en PRPL in coproductie met de VPRO en HUMAN, met steun van het Nederlands Filmfonds en donateurs van de Stichting Ongeremd Delen.

De film is klaar, maar we willen graag dat hij ook gezien wordt. Voor marketing en publiciteit is er nog geld nodig. Als u daaraan wilt bijdragen kunt u nog steeds doneren.


BrozerOngeremd Delen


picassa