De spuit is besteld. De nieuwe vrouwelijke Turkse huisarts prikt de naald in mijn rechterbil en laat de vloeistof langzaam in mijn vlees verspreiden. Het is een vreemd soort pijn. Een  dot aan hormonen die de kanker mogelijk voor even kan tegengaan. Je moet alles proberen zegt ze tegen me. Ze is vriendelijk. Heeft al een paar kankerpatiënten begeleidt. Ze heeft ervaring, zegt ze. Plots wellen de tranen in me op, terwijl ik me nog zo had voorgenomen niet te gaan huilen. Ze neemt de tijd voor me. Ik weet niet wat ik er mee moet. Sta op en wil weg. Over 2 weken weer een spuit. Dat doen we dan in de linkerbil, zegt ze. Ik knik, geef een hand, rits mijn jas dicht en snel de kou in. Het vriest. Mijn hele been en bil doet pijn. Ik huil van binnen. Leven doet even heel erg pijn.

---

Steeds vaker kijk ik vanuit een afstand naar alledaagsheid. Ik zit in een volle tram samen met mijn jongste dochter. We zijn naar de film geweest. Het Geheim. Ik had alvast iets lekkers gekocht. Chocolade croissant en een aardbeienmilkshake van La Place. Daarna nog even naar de sushi-bar naast de Kleine Komedie. Ik kijk hoe ze de schaaltjes van de lopende band haalt en zo ontzettend geniet. “Neem, lieverd, hoor ik mezelf zeggen”. In de tram hangt ze tegen een paal aan. Wat is ze groot geworden. In mijn hoofd verspringen de jaren. Ik zie wie ze zal zijn als ze eenentwintig is. Een mooie dame, sterke uitdrukking in ‘t gezicht, superslank en vriendelijk. Een lief meisje. Tranen komen op. Ik wil niet dat ze dat ziet. Mijn onvoorstelbaar verdriet.

---

Soms heb ik absolute tegenzin om aan dit verhaal te schrijven. De angst voor het einde, de somberheid van waar het naartoe gaat en dat het onontkoombaar is. Dat je ontdekt dat het leven zo broos kan zijn. Mijn energie is verminderd. Wellicht van dat “klote” nieuwe medicijn Faslodex. Alles kan plots zo relatief worden. Aanvaarden, aanvaarden en nog eens aanvaarden. Wees zacht. Wees toegankelijk. Wees belangstellend. Iets blijft schreeuwen om erkenning. Je wilt erkend, herkend, bekend, gekend zijn. Dat er van je wordt gehouden. Een hele simpele boodschap aan de mensheid. Als ik dan zie hoe lief de jonge generatie voor elkaar is, hoe ze elkaar omarmen, aanraken, steunen, dan sterkt mij dat enorm. Ik vind dat eigenlijk nog steeds moeilijk. Een omarming werkelijk tot je nemen. Ervan genieten tot in je vezels.

---

Het is weer maandag (13 december 2010) en ik mag weer naar het OLVG. Even op de foto. Het sneeuwt een beetje buiten, de dag is grijs, binnen snort poes en kachel en eigenlijk voel ik me best goed. Afgelopen weekend enorm kunnen janken in de armen van mijn lieve man. De weegschaal geeft 68 kilo aan. Ik ga hoogstwaarschijnlijk dood met mijn geliefden om me heen en George ergens alleen in een bootje op de wereld. Hij heeft die enorme verantwoordelijkheid voor zijn meisjes nog jaren, jarenlang. Dat is ook niet mis. Ze hebben een vader nodig. Tegen wil en dank. Ik droomde laatst dat ik de meisjes overdroeg aan vrienden. Dat hoofd dat maar fantaseert in allerlei nachtmerrieachtige scenario’s.  Vreselijk. Misschien toch maar gaan mediteren, of mindfulness, of in een gospelkoor gaan zingen. Of breien. Daar ben ik al mee begonnen. De goedkoopste wol van de Wibra. Gewoon een pen recht en een pen averecht. Breien om de kop te sussen. Ik heb er al bijna twee meter op zitten. Een sjaal voor mijn dochter Merel. Ze zei: “oh, leuk dan heb ik een mooi aandenken”.

---

Dinsdag ook weer even bij dokter L. op bezoek. Longfoto is prima. Dat stabiliseert zich. Dus aftanken hoeft even niet. De man had wat meer tijd en straalde rust uit. Wat vragen gesteld over de chemo. Ik merk dat ik daar zeer tegenop zie. De bijwerkingen blijken niet mis. Kapotte handen en voeten, soms haaruitval en ga maar door. Moet ik dit wel willen? Ik ga mezelf toch niet doodziek maken op dit moment. Nu kan ik nog wat werken en er voor mijn kinderen zijn, de hond uitlaten, wijntje drinken, bioscoopje, van mijn man genieten, met vakantie en nog zo veel meer leuke, lekkere en fijne dingen van het leven. Ik geniet van kleinigheden die ik mezelf ineens wél gun. Een nieuw dekbedovertrek, die prachtige pauwblauwe handdoek, een warme te dure sjaal, het nieuwe bed, een broodje Hollandse garnalen. Ik moet daar van binnen wel om lachen.

---

Nederland is ontregelt. Er ligt een dik pak sneeuw. Nadat ik mijn tweede gifprik op oliebasis heb gehaald die langzaam in mijn linkerbil wordt gespoten ga ik naar de film ter afleiding. Eerst doet het geluid het niet, dan blijkt de verkeerde film erin te zitten, maar uiteindelijk stap ik nietsvermoedend om half drie in de middag uit de bioscoop en blijkt het dagelijkse leven letterlijk door de sneeuw te zijn stilgelegd. Op de trams en bussen staat “sorry, geen dienst”. George belt met de vraag waar ik ben want ik schijn niet meer thuis te kunnen komen met het openbaar vervoer. Hou een taxi aan. De chauffeur vraagt 100 euro voor een ritje Ijburg. Bij schaarste durft men wel zeg. Ik weiger en loop langzaam richting het station. Daar tref ik nog meer chaos. Ik loop verder richting Muziekgebouw en houdt een auto aan met de vraag of ik mee mag. Dat kan. Ik schuif aan naast een bloedmooie dame die de rust zelve is en na een uur kruipen we glijdend de Piet Hein tunnel uit. Iets verderop loop ik richting Ijburg en krijg een lift van een Turkse man met fruit achterin zijn auto. Hij dropt me keurig vlakbij huis. Inmiddels is het tegen zessen. Ik ben thuis. Veilig.