BLOG 3

Ik ben geboren in 1956 en vandaag (30-01-2012)  56 jaar geworden.
De winter heeft zijn intrede gedaan. Koud, maar ook mooie beelden als ik naar buiten kijk. Over 2 weken zoek ik de zon op samen met een zus. Daar kijk ik naar uit. Behalve wat last van het longvlies gaat het weer goed met me. Komende zondag gaan we een dag filmen met Ghanezen in Amsterdam Zuid-Oost. Een dienst met zang en dans. Spannend.

Vandaag 3 februari en ik mocht weer naar het OLVG. De tumormarker is weer flink gestegen. Wat nu? Ik ga stoppen met alle medicijnen. Die breng ik naar de apotheek terug. Zo’n twintigduizend euro aan pillen verkwanseld. Het heeft zijn werk niet gedaan. Dus dat betekent CHEMO. Acht maal. Ik start daar 27 februari mee. Fijn dat ik een weekje zon had geboekt. Als het me gegeven is. Maar daar ga ik vanuit. Dokters hebben het niet zo op helemaal niets doen. Niet behandelen terwijl je zo ziek bent is voor dokter L. ook moeilijk. Maar we kijken elkaar aan, knikken en gaan accoord. Medicijnvrij i.p.v. ijsvrij. Hoi! Tenzij, de misselijkheid in de ochtend blijft. Dat kan nu nog van de hoeveelheid medicijnen komen. Maar als dat in een week tijd niet stopt, dan adviseert dokter L. toch een mri-scan van het hoofd. Ik sputter. Het idee dat het ” im kopf” zit kan ik nu niet aan. Ik heb nog even de tijd om me voor te bereiden op het gif. Weet alleen nog niet hoe?

4 februari. Een stralende zaterdag. Achter het huis is het één grote schaatsbaan. ’s Nachts vriest het -20. Overdag schijnt de zon. Prachtige plaatjes. Hollands. Iedereen komt uit z’n holletje. Er wordt een fles wijn opengetrokken op het ijs. Proost. Men communiceert weer met buren. De kou verbindt. Op het ijs zijn we één. Doen klasse verschillen of crisismanagement er niet toe. Je geniet van hoog tot laag. Van peuter tot puber. En als je je niet op het ijs waagt, kijk je veilig toe.

Zondag. Draaidag Brozer. Ik zit op het ijs en kijk naar ons huis. De plek waar we wonen. Ik laat mijn gedachten in elke kamer toe. De woonkamer, “onze” slaapkamer, die van mijn kinderen, de werkkamer, kelder. Ooit bouwde we dit huis omdat we onszelf na een nare periode wilde belonen en iedereen wilde laten zien dat we weer konden leven. Ons niet langer wilde verstoppen. Ooit komt het afscheid van dit huis. Ooit.
Ghanezen. Mensen uit Ghana. Ze zijn naar ons land gekomen om ook een dak boven het hoofd te hebben, eten, werk, studie en gezondheid. Ze verzamelen zich iedere week in hun mooiste kleren in hun kerk. Het gebouw “de kandelaar” aan de Bijlmerdreef. Ze zijn dan wel weg uit hun eigen land maar nemen zichzelf en hun geloof mee. Dansen, zingen en bidden. De Brozer zussen zijn welkom. De dienst is voor Muis die kanker heeft. Muis kennen ze niet, maar dat doet er niet toe. Hun geloof zegt dat ze Muis kunnen helen. Dat ze er nog wat jaren bij krijgt. Ze halen hun kracht uit hun tenen en geven onvoorwaardelijke liefde aan haar. De zaal zindert. Muis zwaait als een koningin en buigt dankbaar voor zoveel geloof, hoop en liefde. Twee culturen. Zwarte en witte mensen. Voor even zijn ze allen één. Kennen ze geen verschillen. Liefde en ijs kunnen zomaar  binden. Maar morgen hobbelen deze vrouwen uit Ghana, gekleed in onze afdankertjes, in de bus naar het centrum van de stad en verspreiden zich naar onze huizen om ze schoon te maken na een doldwaas weekend.

Opnieuw een ijskoude nacht. Maar daar merk ik niets van in ons comfortabel warme huis. Vroeger lag er een laagje ijs op onze gestikte dekens op zolder als je wakker werd. Mijn moeder hing onze kleren op een rek voor de kachel zodat die lekker warm waren voordat je ze aantrok en 15 kilometer naar school moest fietsen. Als je je brood was vergeten was er geen kantine om iets te kopen. Je leende een boterham. Dronk water uit het fonteintje bij de wc’s en baande je een weg terug naar huis met bevroren wimpers en wenkbrauwen om bij de kachel met gloeiende winterhanden je pen vast te houden om je huiswerk te kunnen maken. Tegenwoordig krijgen scholieren kramp bij het maken van een toets. Ze schrijven niet meer. Hun vingertoppen tippen toetsen aan van laptops en blackberry’s. Het handschrift verdwijnt. Je bent een loser als je “comic sans” gebruikt. De keuze van het lettertype geeft je een identiteit. En als het – 10 vriest brengt je vader je toch gewoon naar school.