Vandaag al vroeg met grote zus naar het AVL-ziekenhuis ter ondersteuning van haar gesprek met oncoloog.  Ook hier het dilemma. Wel of geen chemo. Ook hier komen we statistieken tegen. Ik probeer zo neutraal mogelijk te zijn en zus te helpen een beslissing te nemen. Ik zelf had in haar situatie een andere keuze gemaakt. Maar dit klopt bij zus. Ik bemerk telkens boosheid als ik in dit ziekenhuis ben geweest. Heb vanuit die emotie een nieuwe mail gestuurd aan de organisatie Pink Ribbon met het verzoek ons team voor de film Brozer serieus te nemen en de afwijzing voor financiering opnieuw in overweging te nemen. We zijn immers niet van de straat.

De krant sla ik de laatste dagen liever dicht. Alsof de wereld aan het omvallen is. Weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Afleiding zoeken. Mijn plantjes buiten verzorgen en lief zijn voor de mensen om me heen. Als ik lees dat een man 50 euro heeft betaald om samen met een andere engerd een baby te verkrachten dan word ik misselijk. Stel dat ik bijna omval, dan zou ik deze verkrachter willen neerschieten voor al die machteloze ouders. Dat zou een daad zijn. Ik heb niets meer te verliezen. Zij moeten met hun getraumatiseerde kinderen nog door. Een ziek mens zoals ik sluiten ze niet op. Zo’n ziek mens als deze pedofiel moet zijn hele leven worden opgesloten.

Ik neem een sprintje naar de rode bus die op het punt staat van wegrijden en mijn longen slaan dicht. Hoe moet ik ademen? Er is geen gaatje waar lucht doorheen kan. Ik ga op het bankje zitten. Naast me zit een Marokaans meisje. Met moeite mompel ik dat ik me niet goed voel terwijl ik een pufje probeer te nemen. Dat lukt niet. Rustig blijven. Niet in paniek raken. Zoek de adem. Zoek zuurstof. Het lukt. Langzaam krijg ik weer lucht. Wat een confrontatie. Je bent ziek Noor. Ziek.

En plots is het van 13 naar 35 graden binnen 24 uur. George loopt zijn Mars der Beschaving. Ik ben klein beetje nerveus voor morgen. Om 10.15 de uitslag van de tumormarker. Zus Teun ligt vandaag ook weer aan het chemo infuus in het AVL. Hopelijk gaat het dit keer goed. Mijn longen doen weer pijn en in het midden van de buik. Erg moe. Verdorie. Kan alleen nog op de linkerkant liggen. Voel dat de stand van mijn lijf veranderd. Het draait. Zoekt ruimte.

Ik had gelijk. Vandaag  bij dokter L. De marker is weer gestegen. Dus chemo en wel meteen. Eerst een scan en dan een lichte chemo. Twee weken pillen slikken en een week rust. En zo verder. Ik doe het en zie wat er gebeurt. Met een zekere mate van tegenzin. Het alternatief  is pijn en pijn bestrijden. Volgens L. moet ik er wel 2 of meer doen wil het effectief zijn en meetbaar of de marker daalt. Tussendoor  heb ik 2 vakanties gepland. Hoe dat moet gaan weet ik nog niet. De volgende fase heeft zich ingezet. Vandaag, 28 juni 2011, is het precies 1 jaar geleden dat ik met de uitzaaiing werd geconfronteerd.

Zo’n zeldzaam mooie avond. Samen met George een rondje varen over een oogverblindend Ijmeer. Tot laat in de tuin met een wijntje en een snuifje en elkaar. Naar de sterrenhemel kijken. Kolere wat een kerel. Zo durf ik me wel langzaam aan dit moeilijke proces over te geven. Die liefde en vertrouwen is heel groot. George stimuleert me zelfs om het leven ten volle te pakken. Dus ook de stoute dingen. Geniet. Geniet. Geniet.

Met een infuusje in de rechterarm zit ik met mijn pc op schoot te wachten op de scan en typ deze woorden. Anderhalve liter wit vocht naar binnen geklokt. Dit keer gaat de scan dus lukken. Net na de scan moet ik kotsen. En bij thuiskomst heb ik heftige diarree. Er zit een vervelende boosheid in mij. Nukkigheid over wat me nu weer allemaal staat te gebeuren en de weerzin die ik heb tegen de Capacitabine. (chemo) Ik moet oppassen dat ik dit niet op mijn omgeving afreageer. Gisteravond voelde ik me zo intens alleen. Wel mooi was het feit dat ik het liet gaan en troost kreeg van mijn oudste dochter. Wijze woorden van een 16 jarige puber. “Mam, je moet er met lotgenoten over praten ook al zit dat niet in je aard”. En een warme omhelzing. Realiseer me steeds meer hoeveel impact dit op hun leven zal hebben. Het jaar dat we nu met elkaar ingaan. Mijn stilstand tegenover hun enorme beweging van het leven waar ze nu in staan.