Vandaag kwam er bloed uit mijn tepel. Mijn tandvlees bloedt en mijn conditie is pet. De benauwdheid is er ook weer. Mede door een forse verkoudheid. De bronchiën piepen en rochelen als een vastgelopen machine die zijn tijd heeft gehad. If you dont’t use it you lose it. Dus blijf ik maar bewegen. De pijn is ook weer begonnen. Damn. Die chemo (capacetabine) deed dus z’n werk. Ik durf de nieuwe medicijnen nog niet te gaan gebruiken. Ik rust zo veel mogelijk, eet extra en vooral heel gezond en hoop binnen 2 dagen zo te zijn opgeknapt dat ik met gezonde tegenzin kan gaan beginnen aan het hopelijke wondermiddel dat mij nog een tijdje op de been houdt. Mijn zicht wordt minder. Mensen zijn zo nu en dan vage vlekken. Pas als ze dichterbij komen kan ik het gelaat invullen. Durf ik hun gemoed in te schatten. Net als hun honden.

Vijf dagen slik ik nu mijn tritsje pillen om negen uur ’s morgens exacte tijd. Mijn tong en mond doen zeer. De pijn is terug. In de longen. Dat betekent groei van kanker. Het kankergeknabbel tussen mijn ribben noem ik het. Vooral heel moe, maar het lukt me om mezelf in acht te nemen. Nederland ligt al dagen in een dikke mist verscholen dus blijf ik lekker thuis. Knutselen met mijn kinderen voor Sinterklaas en geurige taarten bakken. Leven kan zo simpel zijn en naar tevredenheid. Gisteren zong ik op mijn brommer: “Lieve God gun me nog een tijdje alsjeblieft, gun me nog eventjes, het is zo zonde, lieve God, gun me nog even`.

Mijn onrust is ook de onrust van de wereld. Het ´melancholia`gevoel `. De film van Lars von Trier. Iets gaat ons allen treffen. Een totale vernietiging van de aarde en de mensheid. Al onze persoonlijke nietige probleempjes vervagen en vallen in het niet bij de verpletterende krachten die op ons afkomen en waar we helemaal geen invloed op hebben. Ik droom ervan dat George met onze dochters in zijn bootje de zee op vlucht. Soms ervaar ik spijt dat ik kinderen heb gekregen. Alhoewel ik weet dat iedere generatie zijn eigen problemen zal moeten oplossen. Maar dat maakt het loslaten voor mij niet minder moeilijk. Ik vraag me af: “wat wil ik nog van en met deze aarde?” Zijn er plekken waar ik naartoe wil gaan. Wat wil ik nog beleven, zien of voelen? Ik twijfel over de zin om iets achterlaten. De film Brozer. Een persoonlijk document van mijn beleving met de ziekte kanker sterkt me en straks hopelijk ook anderen. Dan lees je dat Pink Ribbon het gedoneerde geld nauwelijks aan onderzoek heeft besteedt, maar wel aan mooie gebouwen, bestuurders, adviseurs en allerlei onzinnige activiteiten die meer schaden dan helen. Schrik en zorg alom. Kanker is een sluipmoordenaar, maar in de wereld is er ook sluipenderwijs een killer gekomen. Het vertrouwen in elkaar.


Besluit vandaag op 24 november 2011 dat ik het ga volhouden tot mijn oudste dochter 21 jaar is. Dezelfde leeftijd dat mijn vader stierf.  Dus hupsakee nog een krappe 5 jaar erbij. Waarom ook niet? Gewoon doen alsof ik dat zelf kan beslissen.  De kanker laten sudderen, net als mijn moeder vroeger stoofpeertjes op een petroleumstelletje in de bijkeuken had staan pruttelen tot ze mooi rood en zacht waren voor bij het zondagse draadjesvlees.

Morgen weer een draaidag met Brozer.

Opnieuw afgedraaid van de draaidag. En opnieuw een bijzondere ervaring. Weet nog niet hoe ik het moet verwoorden. Heb de hele nacht niet kunnen slapen. De prikkel is te groot geweest. Daarbij zit mijn rug helemaal vast en bonken mijn lonen van de pijn. Duidelijk een gevalletje van grensoverschrijdend gedrag. Het was ontroerend en confronterend om te dansen en om door het huis van vroeger te dwalen. Zo’n huis dat is echt het verleden. Daar heb je vele jaren over gedaan om los van te komen. Waarom zou je dan toch nog weer even willen aanhaken?  Ik belde aan. Er deed een wat rommelig aandoende maar zeer vriendelijke dame open. De naam Pauw kende ze wel. Daar had ze 25 jaar terug het huis van gekocht. Natuurlijk mochten wij binnen komen kijken. Excuses voor de rommel en het feit dat het zo verwaarloosd is mettertijd door geldgebrek. De trekbel doet het nog. Het geluid zit me in de genen. Het authentieke raampje in de voordeur met gordijntje zit er zelfs nog. Ik stap over de drempel en een palet van emoties golft door me heen. Ik duw het direct weg. Dit heeft geen zin en dit wil ik ook niet voelen. Ik wil kijken. De gang met de geelzwarte tegeltjes, de granieten vloer, de keldertrap, de deurknop van de wc, het is er allemaal. Verwondering. Vooral voor het poppenhuisje waar ik in sta. Hoe hebben hier acht kinderen met hun ouders kunnen wonen? De erker met het glas- in lood raam en de openslaande deuren naar de tuin. In die kamer vierden we Sinterklaas, Kerstmis en de verjaardagen met ooms en tantes in een rij op tuinstoelen. Het keukenraam met in het midden de draaiknop zodat je heel makkelijk van binnen naar buiten en van buiten naar binnen kon klimmen. De tuin die immens groot was in mijn beleving is vooral een kromme oude pruimen- en een appelboom waar net als vroeger veel appels onder de stam lagen te rotten. De schuur vol klimop. En dan de trap naar boven. Het kleine kamertje waar moeder zat te naaien is nu een badkamer. Op de plek op de overloop waar ooit een gammele douchecabine stond ligt nu een verrotte multiplexplaat waar een kast op staat. Het erkertje ligt vol troep. Het parket van de kamer die we allemaal het liefst wilde hebben ligt er nog steeds. Moeder wreef het iedere week keurig in met was. En dan open ik de deur van de ouderslaapkamer. Daar waar het allemaal gebeurde. Geboorte, dood, ruzie, liefde, ziekte, pijn, eenzaamheid en de ingebouwde pikdonkere kleding kast met dezelfde sleutel. Het houten balkon. De deur naar de zolder is dicht. Die blijkt verhuurd. Ik open ‘m stiekem. Rechts het lichtknopje van bakeliet. Op de treden het groen gemêleerde zeil met op de randen zwart rubber. Ik werp een snelle blik naar boven. Rechts de deur met de rails. Links is het dichtgetimmerd met spaanplaat. Beelden van wat er daar op zolder allemaal heeft afgespeeld schieten door mij heen. Die grote lijven in dat kleine huis waar ieder zijn weg zocht om uit te kunnen ontsnappen door het te veel aan mensen. Moeder, vader, 5 zussen en 2 broers.

Voel me uitgeput. Mijn longen doen pijn. Geen zin meer om te denken of te voelen of te weten. Ik leef in en rond en om mijn bed. Het liefst verstop ik me om later weer eens tevoorschijn te komen. Heel ongemerkt. Morgen weer naar OLVG.

De afscheids scene van het dansen is denk ik een te grote inspanning voor me geweest. Schoonheid en wreedheid ineen. Beloning en straf gaan hand in hand.