Tibetaanse dodenboek op film gezien op een grijze motregenmaandag. Heel mooi. Prachtige rituelen rond de dood. Hoe je een mens kan begeleiden naar een “nieuwe” wereld. Ze lezen teksten aan de dode voor. Die kan nu juist goed luisteren omdat niets meer in de weg staat. Waar en hoe zal deze geest zich gaan reïncarneren. Daar geloof ik zelf helemaal niet in. Wel in hoe je in rust straks kan aanvaarden dat de tijd gekomen is.

Maandag. Dokter L. dag. De man had het weer eens razend druk. Een uur uitloop. Ja, de patiënt wacht geduldig. Ik had een lijstje gemaakt, maar dat was er binnen een minuut doorheen. Wel “hoera” is het feit dat de tumormarker weer wat gedaald is. Mooi nieuws toch? Verder schreef de man twee recepten uit en een briefje voor het gebruikelijke onderzoek bloed en longen. Op de mededeling dat een zus ook borstkanker heeft reageerde hij slechts met “nou, dat is niet zo mooi”. Hij noteerde wat over het afvallen en door de griep wat meer benauwd op het moment. Over een maand weer terugkomen. Kassa! De kankermachine draait op volle toeren. Voor dokter D. heb ik een kort briefje afgegeven hoe het met me is.

De griep heeft zijn invloed op mijn longen en ik ben volledig geveld. Ik piep weer als een kapotte stofzuiger en mijn energie level is laag.

Waarom leren de culturen niet veel meer van elkaar? Ik vind het helemaal niet zo’n gekke gedachte dat Marokkanen en Turken een familielid die kanker heeft niet de details van de ziekte aan de patiënt verteld. De familie weet alles maar deelt niet alles om de “zieke” te behoeden. Daar willen ze dus iets aan gaan doen hier in Nederland. Waarom? Alsof wij Nederlanders weten wat de juiste weg is. Die is er niet. Er is een weg. Meer niet. Soms loopt de weg dood en soms niet.