George, mijn man is er voor me en dat voelt veilig. Hij is varen op zee. Iedereen is de hort op en ik ben alleen met Guus de hond. Alles beweegt om me heen. En ik sta stil. Met een klap. In het ziekenhuis zei ik; “ik ga een nieuw talent ontdekken”. Dat zie ik nu even niet voor me. De komende tijd staat in het teken van op en neer naar verschillende ziekenhuizen, meningen van artsen, beslissingen die genomen moeten worden en tussendoor proberen te genieten. Mijn concentratie is slecht. Even tv, even een krant lezen, even…even….dus even werken is niet meer dan even werken. Waar moet ik me op gaan richten? Op beter worden?? Nee, dat kan niet. Op het nu? Ja, dat kan. Ook het nu maak je voor een deel zelf. Zou ik nog kunnen dromen van mooie reizen. Naar Venetië, de Malediven, het Noorderlicht zien of wat dan ook.

“Wil je vrijheid dan moet je in de bek van een leeuw durven leven”. Ik ga het vaak uit de weg. Met veel kracht komt George terug van zijn boottrip. Wat ben ik hem dankbaar. Zijn wijsheid en liefde. Hij heeft veel over mij/ons nagedacht. Zijn vragen komen alleen iets te vroeg voor me. Ik kan ze nog niet beantwoorden. Ga ik de ziekte negeren? Kan ik dat? Wil ik dat? Het feit dat ik het weet  maakt me al ziek. Daar moet ik overheen gaan stappen. Ik was levendiger toen ik zieker was en het “niet” wist. De wetenschap van” het weten” verlamt. Wie weet komen ze er over 20 jaar achter dat het de schoolmelk of margarine of de pil was. Zo veel vrouwenleed. En vooral in Nederland (Europa) 13.000 dames per jaar erbij. Hoe kan dat? Ik hield me er niet meer mee bezig. Ik was genezen. Het is” mijn pakkie aan” niet meer. Ik mag en kan weer mee doen. Maar the party is over. Ik mag het feestje vroegtijdig gaan verlaten. Daar had ik niet opgerekend.