Ik ben benauwd. Meer heb ik nu niet te zeggen.

De ene dag nauwelijks bijwerkingen, de andere dag vele. Ik begrijp kanker niet en ik begrijp de chemo niet. Maar ik weet wel dat de komende maanden het schipperen zal zijn tussen pijn (geen chemo) en tussen geen pijn (wel chemo). Het is alsof ik steeds minder zuurstof naar binnen krijg. Mijn adem gaat niet meer zo diep. Morgen gaan we naar Zuid-Engeland met het gezin. Daar verheug ik me op. De dochters hadden beiden een goed rapport. Daarover geen zorgen. De zorg ligt bij mezelf. Vanmorgen kwam de thuiszorg voor huishoudelijke hulp voor 3 uurtjes per week. Wat een papieren rompslomp. De chinees Nie kon er geen wijs uit worden. Ik heb hier en daar maar een handtekening gezet. Wat kunnen ze mij nou maken dacht ik. Met de eigen bijdrage is het net zo duur als mijn eigen hulp uit Ghana. Afijn. Het is lastig communiceren, de een kan lezen nog schrijven, de ander is nauwelijks te verstaan. Er wordt schoongemaakt en dat is voor mij een opluchting.

Zondag. Regen en we zitten in ons Sid Valley Country House Hotel. Een klein maar “cute” appartement. En inderdaad weer aan de Tramadol. Dus ik ben ietwat wollig aanwezig. George en de kinderen zijn gek op Engeland. Ik vind het vooral heerlijk om de zee te zien en dit landschap met opvliegende fazanten, buizerds, beken en boerenzwaluwtjes. Heb nog even getennist. Na een paar minuten stoppen om weer op adem te komen en weer verder. Jammer, want ik had de slag snel te pakken. Sport. Het zit er niet meer in. Een typisch Engels Castle bezocht met de naam Powder Ham.

Maandag. Regen en we trekken erop uit. We gaan naar een stadje aan zee met de naam Lyme Regis. Prachtig. Met zon zou het nog mooier zijn geweest. George rijdt ons links langs de kust met z’n enorme kliffen. Dat Engelse autorijden is wennen. Ook voor de bijrijder. Robijn maakt nu in een glazen fles een bootje. Monnikenwerk. Merel kijkt afleveringen van family guy. En ik? Kan het moeilijk omschrijven. Laat ik het op z’n Engels zeggen. I feel not comfortable.  Mijn lijf vecht tegen de dag. En in de nacht is er verdriet. Voel me beperkt en afhankelijk. Het idee dat je je al een beetje terugtrekt. Heel langzaam weliswaar. Maar het proces heeft zich wel ingezet. Hoe zich dat uit? Ik kan niet mee om wandelingen te maken. Ik moet aldoor zitten tussendoor. Ik blokkeer mijn fantasie. Ik ga vroeg naar bed om te rusten. Mijn lijf doet pijn, alsof het telkens op gang moet komen en mijn adem stokt al bij kleine inspanning. Op die momenten kijk je naar je gezin dat gewoon verder gaat. Ik cirkel erom heen. Dat is verdrietig. Ik ben ook een beetje bang voor het jaar dat komen gaat. Voor de beslissingen die je moet nemen. En voor het onontkoombare feit dat je ziek bent en niet meer beter wordt. De weg naar de dood is ingezet. De weg van leven is vertroebeld. Een beslagen raam dat met een veeg even helder wordt maar kort daarna weer onzichtbaar. De huid, steeds droger, waar de rek uit is, omspant het lichaam dat dagelijks levenskracht blijft opzoeken.

Alle dagen regen. De kust is hier prachtig. Een jaren 60 sfeer. Ik leef in vlagen. Vlagen van verdriet en vreugde. Hoe moet je troost en afleiding vinden? Genoten van een glas champagne. Een kus. Een mooie zin. De schoonheid van een kathedraal deed me eigenlijk niets. Wel het feit dat als verrassing de hotelrekening voor ons was betaald. Zo lief. Dat ontroerde me.

Back in town. Heerlijk veilig in ons huis in Amsterdam. Ik heb 12 uur achter elkaar geslapen. Reizen is dus vermoeiend voor me. Ook al was dit ideaal. In een soort vliegende brommer die half bezet was, waren we zo thuis. Ik ontdek dat het belangrijk voor me is dat ik me niet opgesloten voel. Dat ik mijn eigen brommer kan pakken en wegwezen. Op zo’n afgelegen plek in de “country” voel ik me afhankelijk. Dat is niet fijn. Ik moet ook naar de bakker kunnen gaan om een broodje te kopen. Dus dat doen we voortaan anders.