Wonderwel voel ik me prima. Houden zo! Net een fikse wandeling door de Diemervijfhoek gemaakt met cameraman Ton en Mijke en Jolein. We zijn op zoek naar een mooie locatie voor de zogenaamde kist scene samen met Adelheid. Dat gaat toch een beetje vreemd worden. In zo’n doodskist gaan zitten. Daarom zoeken we ook naar een vreemde setting. Het wordt het uiterste puntje zand op ijburg. Een kale vlakte waar wind, water, licht en zand het voor het zeggen hebben. De natuur met uitzicht op de stad.

Nog meer medicijnen komt de apotheker ’s avonds om half acht brengen. Alsof het niet genoeg is wat ik al naar binnen werk twee keer per dag. 1800 mg xeloda gif. Volslagen nieuw voor me om een batterij aan pillen door te slikken. Alles moet gedekt worden. De hoge bloeddruk, de misselijkheid, de maag, de slaap, de pijn, de kanker en de bijwerkingen.

Het is krankzinnig te bedenken en nu ook waar te nemen dat ik dingen niet meer kan. Gisteren danste ik een paar minuten op een big band van oude mannen en dacht dat ik stikte. Ik krijg dan ineens geen lucht meer. Dat kunnen mijn longen niet aan. Gauw een pufje genomen. Dansen, met de heupen draaien. Het zit er niet meer in. En ik kon het als de beste. Ik hou enorm van muziek. Sax, salsa, samba, swing heel sexy.

De assistent-arts vertelt me door mijn mobieltje dat de scan geen nieuwe of verontrustende zaken laat zien. Ik vraag haar hoe het dan komt dat de tumormarker omhoog gaat. Dat kan zegt ze. De marker kan zelfs dalen terwijl een scan allerlei tumoren laat zien. Op dat soort momenten snap ik helemaal niets meer van deze ziekte. Ik moet blij zijn. En toch ben ik het niet. En toch ook weer wel. De boodschap had ook anders kunnen zijn. Het is vooral een verwarrende ziekte. Hoe ga je daar mee om? Niet blij. Het is geen blije ziekte.

Verjaardag van Robijn gevierd. Dertien jaar. Een groot gezellig feest. Op het water door de grachten met een lunch in de sushi-bar. En taart en borrel met familie, buren en vrienden. Dat was dik verdiend. De dames zijn alle twee over. Ook weer fijn. De vakantie kan beginnen. Morgen een spannende Brozer draaidag.

Net ziekenhuis OLVG gebeld. Ik stop voorlopig met de Xeloda. Zweertjes in de mond. Bloedneus. Dan blijkt de dosering te hoog te zijn. Wordt vervolgd. Dit tweede verhaal.

Net als vorige keer helemaal stuk na een paar uurtjes draaien op een zandvlakte in de wind. Mijn hele lijf doet zeer. Het zal een combinatie zijn van de geest en het lichaam dat het een en ander te verwerken heeft. Maar het is de moeite waard. Buurvrouw heeft foto’s gemaakt. Erg mooi. Toen ik de berg zand afgleed naar de set schrok ik wel. Daar stond een doodskist. Kaal en groot en leeg en klaar voor de scene. Robijn had al met de deksel van de heuvel afgegleden en ik dacht direct: dat is een goede manier van verwerken en wennen aan dat lelijke ding. Toch nog maar eens nadenken of ik niet een baar met doeken moet nemen. In ieder geval is een kist geen eng ding meer na vandaag. Op het eind van de dag stond ie even bij ons onder het afdak in de gietregen te wachten op de runner die ‘m weer zou ophalen. De stoep voor de deur was helemaal lichtblauw geworden van het verfwater dat er vanaf was gedropen. Maar wel fijn dat ie weer is verdwenen de kist. Het was een bizarre opnamedag. Zo veel wind dat het zand tussen je kiezen zat. Onze haren waaiden op net als onze rode zomerjurkjes. We zaten in een diepe kuil. Ik lag in de kist gedichten voor die ondertussen met verve lichtblauw werd geverfd. Er werd gelachen en flarden van gesprekken gevoerd. We aten fruit en hadden het kouder en kouder. De regen kwam met bakken uit de grijze hemellucht en toen was het over