Mijn somberheid van de afgelopen dagen is aan het verdwijnen. Gelukkig. De pijn in de rug is niet leuk meer. Ik besluit om naar mijn fysiotherapeut te gaan. Zijn uitleg snap ik Ik compenseer het feit dat ik scheef ben. Er zit geen ruimte meer tussen mijn ribben en mijn heup aan de rechterkant. Moet me leren uit te rekken. De boel zit in de knel. Dit ga ik zo niet volhouden. Het verklaart ook waarom ik graag wil liggen. Dan heb ik er het minst last van. Dan is er meer ruimte. De druk is dan minder. Weer iets dat ik moet zien op te lossen. Maar hoe? Paracetamol helpt niet. Oefeningen? Kussentje in de rug? Een korset laten aanmeten?

Waarschijnlijk komt het van de Afinitor,  maar mijn gehele gesteldheid verzwakt. Dat baart me zorgen. Scheuten pijn in de rechterlong. Voelbaar in de rug. Dan raak ik geïrriteerd. Geen zin om eten te koken, wasjes te draaien en op te ruimen. Sowieso zonde om mijn tijd daar aan te besteden. Probeer mijn meisjes ook meer in het huishouden te laten doen. Maar dat kost soms nog meer energie. De wereld draait door. Elke dag weer.

IK BEN BANG

24 december 2010. Tenerife. Zon. Een heerlijk huis met verwarmd zwembad midden in een bananenplantage. Dat is allemaal meer dan goed. Mijn mond staat in brand. Er zit een grote aft en gezwollen rode plekken op de onderlip. Eten is lastig. Zoenen onmogelijk. Wijn pijnlijk. En dat zijn drie zaken die een vakantie ook geslaagd kunnen maken. Je kan niet alles hebben in het leven. Maar dat ben ik ondertussen wel gewend om met datgene om te gaan wat wel de moeite waard is. Mijn gezin. Evenwicht daar  gaat het om. Kun je niet links in je mond eten dan doe je het rechts. Kun je niet links en niet rechts in je mond eten dan eet je niet. Bananen genoeg hier. Dus die duw ik mondjesmaat naar binnen. Pijn niet te laten overheersen dat is je doel. Je gemoed bewaren. Concentratie verleggen naar het geluid van de papegaaien. Niet denken of kijken naar de zweren in je mond en je dikke lippen. Dat  niet willen voelen of waarnemen. Evenals mijn puberdochter die de hele dag in bed ligt met muziek of een filmpje terwijl de zon schijnt en de omgeving prachtig is. Zij is net als ik gedwongen om in zichzelf te zijn. Haar hormonen jagen door het ranke jonge lijf.  Mijn oude lichaam vecht tegen de hormoon gerelateerde tumoren die ondanks de enorme hoeveelheid medicijnen niet goed in bedwang te krijgen zijn en de bijverschijnselen langzamerhand de overhand nemen. Een paar uur niet aan kanker denken, dat moet deze vakantie gaan lukken. Mijn jongste dochter ligt uren achtereen in het verwarmde zwembad. Ze duikt, doet kunstjes, danst en is vrolijk. Ik bid voor haar dat ze een deel van de puberteit overslaat. Dat deel dat je verlamt omdat je op zoek gaat naar jezelf. Onnodige energie. Je bent al wie je bent. Alles is al bepaald. Zelfs wanneer je dood moet gaan.

Alles gaat stuk wat de slijmvliezen aangaat. De zachte delen worden week, springen open en bezorgen me last en geen lust. We zijn nu een paar dagen op Tenerife en komen met elkaar in een vakantie ritme. Aan het strand liggen of in het verwarmde zwembad zwemmen, tochtjes maken, spelletjes doen, lezen, luieren en laten. Vooral dat laatste kost me moeite. Laten. Ik droom hier intens. Iedereen die ik ken komt wel eens langs in de nacht. Een mens is eenzaam, maar een ziek mens is hopeloos alleen. Niet zielig. Wel wachtend op verlichting. Die komt uiteindelijk van een tramadolletje en de lieve woordjes van mijn man. Het einde van de vakantie nadert en dat is ook weer goed.