Maandag. 10-1-2011. Hoera! De tumormarker geeft een kleine daling aan. Dus geen chemo voorlopig. Was ik al niet van plan. Dus het kan zijn dat de inspuitingen zijn werk doen. De artsen hebben destijds verteld dat er 3 mogelijkheden zijn voor hormoonbehandeling en 4 keer chemo. Dus deze derde poging zou kunnen werken. Ik ben er ook gelaten onder en merk overal op voorbereidt te zijn. Het leven begint eventjes weer leuk te worden.

Bij mijn Broosvriendinnen op de koffie geweest. Lekker gebept over het leven, ziekte en dood. Gesproken over een vervolg van de film Broos. Muis is ziek. Het is eigenlijk een prachtkado. Ik ga volmondig JA zeggen. Ik doe mee!! Dus toch weer in tweeën. Ik doe alles in tweeën. Broos 2.

Kan me nu enigszins voorstellen hoe je leven eruit ziet als je met pensioen gaat. Jarenlang waarschijnlijk voor niets mijn premie betaald. Afijn, zo zit ons systeem nu eenmaal in elkaar. Ik lunch me een ongeluk. Doe veel “op de koffie” en borrel me suf. Sociale contacten tijd is aangebroken. Het heeft soms ook iets vreemds leeg. Ik vertel mijn verhaal dat ik helemaal niet wil vertellen. Vandaag is mijn oudste zus in Israel jarig die ik nooit meer zie en spreek. De Volkskrant vermeldde dat binnen nu en 10 jaar de meeste kanker onder controle zal zijn. Er is vertraging in vooruitgang omdat er niet goed wordt samengewerkt en men elkaar het succes niet gunt en dus ook niet deelt in de ontdekking die van belang kan zijn om kanker te bestrijden. Heb al een hele week hoofdpijn. Bah!! Denk je toch heel even:  “het zal toch niet in mijn kop zitten”.

Het is misschien vreemd, maar ik voel me gelukkig. Dat heeft niets met kanker te maken natuurlijk. Kanker maakt niet gelukkig. Wat dan wel? Als ik daarover nadenk, voel ik dat er nu sprake is van één dikke heldere stroom die in me zit. Namelijk het feit dat je kanker hebt. Vanuit dit feit handel, denk en voel je. Er is geen afleiding meer. Conclusie: kanker maakt gelukkig. Nee, dat kun je zo niet zeggen. Het is de intense onontkoombare aandacht met jezelf. Dat geeft een zekere rust en kracht. Er is geen afleiding over “dat zie of doe ik later wel, of dat wil ik nu niet horen en dat zeg ik later nog wel eens”. Nee, er is in feite een enorme ruimte ontstaan. Ik ben zeker van een bepaald inkomen tot aan mijn dood, ik kan maar hoef niet te werken, ik heb mijn uitvaart financieel op orde, en daartussenin ben ik er. Het “pensioengevoel” maar dan met kanker. Het geluksgevoel zit ‘m in de rust en de acceptatie van het moment. Het leven in het nu. Kun je dan stellen dat het leven eigenlijk af is, dat het geleefd is? Nee, het gevecht met hoe te leven is af. Groeien, ontdekken en beleving gaan gewoon door. Ook de beslissingen die genomen moeten worden over de behandeling van de kanker, of de schoolkeuze van je kind, wel of geen sex in de ochtend, wat gaan we vanavond eten, dat gaat allemaal door.

Omgeving kan omgaan met ziekte. Maar omgeving kan veel moeilijker omgaan met ziekte die niet meer te genezen valt. Dan komt de dood om de hoek kijken. Dan kun je niet meer tegen mij zeggen: “kom op”, of  “je moet positief denken”, of “beterschap”. Die woorden zijn onnozel en betekenisloos. Maar omgeving wil wel iets. Ze willen je troosten, je iets geven, van waarde, maar wat? Ik zie dat geworstel. Zie ook hoe mensen zich afkeren of terugtrekken, of te dichtbij willen komen. Dit zijn interessante processen. Ik ben niet bang voor de dood, maar wel heel bang voor de aftakeling. Daar zal mijn weerzin voor de chemo ook wel vandaan komen. Op mijn rechterzij kan ik al heel lang niet meer liggen. Ook niet op mijn buik. Af en toe probeer ik het toch, dan ga ik na een paar minuutjes piepen. Er komt blijkbaar iets in de knel daarbinnen. Heel gek. George en ik wisselen daarom wel eens van plek in bed, anders draai ik hem altijd de rug toe en dat is niet fijn.

Weer een faslodex prik in de bil bij de dokter gehaald. Vroeger had je van die afstandelijke huisartsen in witte jas die wat mompelde. Nu tref je een openhartige dame die de inhoud van haar handtas op tafel gooit en zichzelf met je deelt. Ze schrijft voor de lekker een inhaler/pufje voor. “Gewoon voor wat meer lucht en ’t past in je tas”, zegt ze met een lieve knipoog.

Het gaat goed met me en dat maakt me soms bang. Waarom? Denk je dan. Het is de angst te willen denken dat het best goed gaat en dat je dan opeens hoort dat het weer helemaal mis is. Als ik mijn naakte lijf in de spiegel bekijk zie ik een heel sterk maar verminkt lichaam. Door de al wat slappe 55-jarige huid heen zie je kracht. Fierheid. Lichaam en geest gaan een constante in gevecht aan. Dan wint de een, dan wint de ander weer eens.

Ik scooter rond door Amsterdam. Het weer en mijn gesteldheid staat het even toe. Maar het past niet meer, om als 55- jarige kankerpatiënt met je dochter van twaalf in de avond kou van januari naar het voetbalveld in de Watergraafsmeer te brommeren en dan in de kantine de eerste pagina van “Vrijheid”van J. Franzen open te slaan en je blik te laten afdwalen naar het verlichte veldje verderop waar meisjes met mutsen wat met een bal schoppen. Wel heerlijk om daarna zo’n warm getraind lijfje tegen je rug te voelen en te trakteren op bitterballen onderweg naar huis.

Het is zaterdagavond en het huis is onverwachts leeg. Jammer genoeg heb ik te veel pijn om iets te gaan ondernemen. De stilte overvalt me en ik barst in snikken uit. Opnieuw is het de kern die me raakt dat ik overbodig ben of zou zijn. Dit zal ik wel meenemen in mijn graf. Hier kom ik nooit meer vanaf. Ongelooflijk hoe diep sommige emoties in een mens zitten. Ik kan het volkomen verklaren maar het helpt me geen zier. Het slaat als de bliksem toe en ik weet nooit wanneer het weer vertrekt. Dus zoek ik afleiding, pak een film uit de kast en ga in bed op de beamer kijken. Het is pas half 7. De borende pijn onder mijn ribben en mijn rug maken me onrustig en ik neem na weken weer eens een tramadolletje. Toch wel lekker. Beetje de boel aftoppen. Dempen.