De eerste bijeenkomst voor BROZER. Ik vind het een goede titel voor de film. Het was een enerverende avond. Soep en drank en een doodskist als verrassing. Ook dit zal een lange weg worden om als filmzussen naar elkaar toe te groeien. Ieder van ons heeft er andere fantasieën bij. Zowel in vorm als wat de inhoud betreft. Voor mij staat vast dat we alhoewel onze rollen dicht bij onszelf liggen er toch afstand moet kunnen zijn. De rol van Muis, van Leonoor, is een rol. En we gaan uit van Muis gaat dood, niet van Leonoor gaat dood. Muis kun je sturen maar mijn proces is niet te sturen. Over 2 weken improviseren met de camera.

Ik ben begonnen aan de “geschiedenis van de kanker”. Oftewel een biografie van kanker. Geschreven door schrijver/oncoloog Mukherjee met als titel: Keizer alles ziektes. Een fascinerende man en een fascinerend boek. Tot nu toe kon de ziekte kanker me gestolen worden. Ik had niet de behoefte te weten hoe lang en op welke wijze ze al jaren bezig zijn om deze `verschrikking` te lijf te gaan. Maar met recht een keizer. Onverslaanbaar. Nu wil ik wel weten wat daar bij mij van binnen allemaal lijkt te gebeuren. Dat mijn borst eraf is, is achteraf dus onnodig geweest. De recidive van de ziekte had met en dus zonder ook plaatsgevonden. Het is verbazingwekkend hoe er maar wat aan gerommeld wordt. Amateurisme ten top. Geen structurele aanpak. Geen plannen. Gewoon uitproberen en heel hard juichen als iets lukt, wat dan veelal na jaren weer mislukt blijkt te zijn en men opnieuw voor raadsels staat. Er is een koude en een warme optie. De koude is het mes. Dat ze heel grof hanteerden. Zowel de borst, sleutelbeen, stuk borstbeen en soms schouder werden eruit gescalpd om er zeker van te zijn dat de kankercellen zijn weggesneden. Mosterdgas was een voorloper van de chemo experimenten. Patiënten lagen weken op het randje van de dood te balanceren met zoveel gif in het lijf om daarna met vreugde te constateren “schoon” te zijn en dan een half jaar later volledig verrast toch weer kanker te hebben met dodelijke afloop. Gelukkig kan ik deze verhalen aan. Slaap er wel wat minder lekker op. Maar ik wil het weten nu ik het toch weet. Heel simpel.

Vreemd voor mij om zo vaak te horen dat ik krachtig en sterk ben en men mij bewonderd om de manier waarop ik tot nu toe met mijn ziekte omga. Voor mij is het vanzelfsprekend. Ik ga er mee om zoals ik er blijkbaar mee om moet gaan. Aanvaardend wat de dag en de ziekte me zal brengen. Angsten zijn er zeker. Ze komen en ze gaan weer. Heel onverwacht en heel heftig. Bijna sidderend door lijf en geest. Ik zet ze weer weg. Heb er niet veel aan.

Gisteren stond er een ambulance met zwaailicht voor onze deur. Het schemerde. Er was een fietser getorpedeerd doordat jongetjes uit de straat een steen hadden gebruikt als doel en die rechtop in de putdeksel hadden gestoken. De fiets met kinderzitje lag verloren langs de weg. Evenals de man. Hij was buitenwesten, geen bloed te bekennen. Doodse stilte. Heel eng. De buurvrouw had een dekentje over hem heen gelegd. Mijn kinderen kwamen de straat in en ik wist dat ze zouden schrikken. Op dergelijke momenten zie je hun angst om hun moeder te verliezen. Dat doet pijn. Je weet dat het een keer gaat gebeuren. Dat je hun angst gaat zien omdat je dood gaat. Dat is niet te bevatten.

Het boek de Keizer aller ziektes is hypnotiserend. Speel even met de gedachte om er een toneelstuk over te gaan schrijven. Het oncologendiner of zoiets, waarin je kanker vanuit hun belevingswereld neerzet. Medische ambities, missers, arrogantie, bedrog, egoïsme en afgunst, waarin de patiënt nauwelijks een rol speelt en het een wanhopig slachtoffer is van machtsspelletjes en goedbedoelde falende experimenten. Bij mij dringt wel een diep besef binnen dat de loterij van leven en dood in zijn cliché een grote waarheid behelst. En dat ik het paspoort van “de zieken” zoals Susan Sonntag dat zo mooi zegt heb ontvangen.

Iedere avond zegt George “ik hou van je” tegen me. Dat is zo mooi. Zo’n kado. Iedere avond.

Het Boek is uit. Een diepe buiging en een diepe zucht. Of ik me daarom zo klote voel weet ik niet. Maar ik ben sinds tijden weer bang. Mijn heup doet pijn en onder mijn ribbenkast is het weer raak, daarbij ben ik hondsmoe, onrustig, misselijk, piep ik weer en heb ’t zuur.