BLOG 4

Vandaag ben ik een tevreden mens. Heb niet meer nodig dan mezelf en dat wat er al is. Ben uitgeput en aangeraakt door zo veel liefde om me heen. Domweg tevreden met de opkomende zon, een mooie ochtend met mijn man, een autorit door wit Nederland, een hotdog, een bos bloemen die worden afgeleverd, een tekst waar ik van in de lach schiet, een dutje, het avondeten, geen medicijnen, een kusje van mijn dochter en de poes die de hond achterna zit.

Soms kan ik onverwachts zomaar gaan overgeven. Na het douchen, of wandelen, als ik een winkel in- en uitloop, of bij het wakker worden. Ik sta mezelf toe om eens niet te weten. Wil geen mri van mijn hoofd. Als de kanker in mijn hoofd zit dan haal je die er niet zomaar meer uit. Als je niet weet dat de kanker in je hoofd zit, hoef je ook niets te doen. Het is een dag van zwakte.  Er zit pijn en verdriet. Die laat ik gewoon zitten. Ik vecht er niet tegen en ik haal het niet naar boven. Ik doe er niets mee. Dat maakt zwak. Niet loos, maar wel zwak.

Deze week maak ik geen afspraken. Geen op de koffie, lunch of een hapje eten. Wil iedere dag beginnen met een zee van rust en ruimte. Dat is vrijheid die ik mezelf gun.

Een tekst van E. Tolle: “Hoe kun je op zo’n manier bij het proces van de naderende dood aanwezig zijn dat het iets is wat gevierd kan worden”. Dat spreekt me wel aan.

Benut het. Pak je laatste mogelijkheden. Schrik niet. Omarm het ongewisse. De eeuwigheid. Laat het toe. Be prepared. Zet die doodskisten maar in de schappen bij de Ikea. We halen er onze ledikantjes, puber- en seniorenbedden vandaan. Waarom dan ook niet ons laatste plekje. Met een leuk zelfgekozen stofje erin. Een onbegrijpelijk bouwpakket. Met als naam: “Himlavalv”of “Firmament”.

De dooi is ingevallen. Het oogt treurig. Geen strakke schaatsbaan, maar drassig onbetrouwbaar waterijs. 2012 heeft net geen Elfstedentocht mogen meemaken. Ik ben er niet rouwig om. Het plezier was niet minder. De ziekenhuizen hadden het druk met gebroken ledematen.

Mijn koffertje staat klaar. Toch vreemd om mijn gezinnetje voor een paar dagen te verlaten. Het is mijn basis.

Terug van een heerlijke zonnige 6 daagse vakantie. Alles stroomt weer. Net als het water bij ons achter. Over drie dagen aan de chemo. Ik kan het me niet voorstellen. Het gezinsfront heeft het goed gedaan zonder mij. Ik krijg het zelfs als harde grap naar me toe geworpen. “We zijn alvast aan het oefenen, hoor”. Die zinnen, zinnen me niet en dat laat ik weten ook. De filmvrouwen hebben een dag zonder mij aan Brozer gewerkt. Zo zie je. Alles gaat door als je er niet bent. Dat is goed. Ik ben iemand die zich overbodig maakt. Een goede eigenschap. Ik zet iets neer en vertrek. Zo is het altijd geweest en zo zal het gaan. Kom maar op met het gif.

Vandaag naar OLVG en met de neus op de feiten gedrukt. Een heel goede oncologie-verpleegkundige legt me uit wat ik de komende drie maanden kan verwachten.  Ik raak ontroerd. Chemo is je vriend en je vijand. Hoop op een milde vijandschap en een enorme (boezem) vriend. Dit moment heb ik lang voor me uit kunnen schuiven. De weerzin is groot. Laat ik maar inzetten op comfort en meevallers. Las gisteren een artikeltje dat een paar dagen niets eten voor een chemokuur gunstig werkt. En dat chemo nieuwe kankermutaties creëert.  Dat gaat me te ver. Eerst jezelf uithongeren, daarna vergiftigen, met als resultaat nieuwe klonen die snel groeien en uiteindelijk dodelijk zijn.

Er zit lente in de lucht.