Het tweede jaar met uitgezaaide kanker is begonnen. Ik wil de nacht niet laten ophouden en de dag niet laten beginnen. Dit ken ik helemaal niet van mezelf. Maar nu is het 3 juli en de eerste serie gifpillen zitten erin. De afgelopen dagen heb ik geprobeerd om mezelf mentaal op deze vergiftiging voor te bereiden. Er zat niets anders op. Ik voelde me met de dag verzwakken. Benauwd en pijn. Er moet iets gebeuren anders kom ik binnen een paar weken op bed te liggen. Mijn maagstreek doet pijn en mijn mond voelt alsof ik een hap pepers heb ingeslikt. Dit is nog maar het begin denk ik. Dokter L. had het weer eens druk en krabbelde een recept briefje helemaal vol. Nu is er enige verwarring over de hoeveelheid en de inname van de pillen. Ik zal morgen wel even contact opnemen hoewel hij met vakantie is. Het blijft raar om jezelf dit aan te doen. Hopelijk mijn vriend, nu nog mijn vijand de chemo.

De kinderen kruipen bij me in bed voor de nacht. Ze houden me angstvallig in de gaten. Ik denk dat het tijd is om naar goede professionele psychologische zorg voor hen te gaan zoeken. Dit worden moeilijke weken voor me. De aandacht en energie die ik voor mijn lijf en geest nodig heb. De kinderen die me nodig hebben. Opletten dat ik ze niet verjaag door boosheid of te veel verdriet en pijn en ook misschien wel schaamte. Dat klinkt gek maar er is schaamte. Terwijl ik typ bemerk ik hoe het gif zijn weg vindt in mijn lijf. Moet maar afleiding gaan zoeken.

Gisteren met Robijn naar De Parade en de voorstelling van George. Geweldig goed. Wat een talent. Terug met de trein. Voelde me zo zwak dat je in een andere dimensie terecht komt. Je moet vechten om er bij te blijven. Alle vanzelfsprekendheden zijn ineens handelingen die moeite kosten. Alsof je buiten de maatschappij wordt geknikkerd. Je behoort tot de groep die de ander nodig heeft of nodig zou kunnen hebben. Je bent alert. Zoals een junkie alert door de straten loopt. Op je hoede voor gevaar dat dreigt. Dat is een enorme confrontatie. Door inspanning raakt mijn adem op slot. Pas halverwege de reis in de trein kreeg ik het onder controle. Kwam de rust terug. Ik weet dat dit een heel ander jaar gaat worden. Niet dat de dood al voor de deur staat. Het leven zal lastiger worden. Besef van tijd komt weer in heftigheid terug. Besef dat je zo veel niet in de hand hebt.

Troostend en fijn om te ervaren dat zoveel mensen aan me denken.

Idioot dat een paar kilometer verderop zus Teun ook aan een chemo bezig. Maar dan preventief. Ter voorkoming van een uitzaaiing.

Mijn Turkse huisarts belde. Ze stelt voor dat ik als patiënt bij haar blijf ook al gaat ze van de praktijk op Ijburg weg. De afspraak die ze destijds met me heeft gemaakt over euthanasie (help wat klinkt dat ineens heftig) wil ze nu niet laten vallen. Dat is natuurlijk heel mooi. Ik krijg haar mobiele nummer. Ze is er voor me.

GODVERDOMME!! GEWOON GODVERDOMME!!

Mijn maag en mond branden en rechts onder in mijn rug doet het pijn.

Ik ben dus iemand van het tweede verhaal. Telkens kom ik dit in mijn leven tegen. Nu weer. Blijkt mister L. de dokter net als een jaar geleden weer een foutje te hebben gemaakt zo vlak voor zijn welverdiende vakantie. De apotheek had ook nog eens de dosering foutief gemeld op het doosje van de medicijnen. Verwarring alom. Dus brommeren naar de apotheek om opheldering, daarna brommeren naar het ziekenhuis om opheldering. Ik ben akkoord gegaan om mezelf te vergiftigen maar wil er nu nog niet aan onder doorgaan. Maar ik moet er aan geloven. Ik slikte een te lage dosering. Moet naar 1800 mg per keer i.p.v. 450 per keer. Oei!! En nu al het gevoel alsof ik een bak spijkers in mijn mond heb en mijn maag wordt geperforeerd. Wat gaat me de komende dagen gebeuren?