Het schrijven lukt niet meer. Ik ga maar lezen. Ben de laatste tijd wat verstrooid. Stop dingen in ijskast die er niet in horen, kan niet op woorden komen, slechte concentratie, vraag meerdere keren hetzelfde, moet alles opschrijven, dan nog verwar ik afspraken. Dit is niet leuk. Vooral omdat je alles, maar dan ook alles associeert met die kolere kanker. Angst dat het im Kopf zit.

Ben nu aan het trainen bij de fysiotherapeut. Twee maal per week. Om mijn conditie goed op peil te houden. Geeft een prettig gevoel. Behalve spier en andere pijntjes. Ik merk dat ik meer en meer kan. Beetje fietsen, lopen, spieren versterken

Opzet gemaakt voor marketing plan voor financiering van de film Brozer. Soms heb ik nergens meer zin in. Laat ik alles los. Wil ik niets meer willen en kunnen. En dan ineens een enorme oprisping van energie en plannen. Heel vreemd. Geef aanzetten tot, maar wil de klus niet klaren. Zoiets. Alsof anderen dat nu moeten doen. Maar wel met mijn supervisie. Het heeft denk ik te maken met het feit dat de ander niet meer van mij afhankelijk kan zijn. Ik ben onbetrouwbaar geworden. Mijn lijf is me niet meer trouw. Maar ik leef in dat lijf. Dat voelt nog steeds heel gek. Leven in een onbetrouwbaar lijf. En als mijn geest me dan ook af en toe in de steek laat vind ik dat eng. Dus door blijven trainen. Dan toch maar aan de puzzelboekjes. Om de boel aan de gang te houden. Help!

Mijn leuke Turkse huisarts stopt er mee op Ijburg. Wat nu? Verdorie. Ze komen en gaan wanneer ze willen die dokters. Dit is al mijn vierde of vijfde. Hoe moet je nu een vertrouwens band opbouwen. En nog erger telkens hetzelfde verhaal vertellen. Dat doe je dan niet meer. Dat verhaal wil je niet vertellen. Dat tweede verhaal. Verdorie. Wat nu?

Zo prachtig als de natuur stil is. De avonden op ijburg zijn soms Afrikaans mooi. Daar ben ik George zo dankbaar voor. Dat we hier wonen.

En dan opeens is er weer de pijn. Een stekende zeurende pijn onder mijn rechter ribbenkast. Doe ik te veel? Tramadolletje geslikt. Afwachten. Heb ook weer zuur. En ben moe. Stond vanmorgen vroeg op. Het leek een prachtige dag te worden. Zomerjurkje. Parelketting om. En nu lig ik twee uur later naar de regen te kijken in een andere outfit. Die van laat mij maar. In plaats van ja hoor mensen daar ben ik weer. Wie weet keert het zich nog vandaag. Zo veranderlijk als het weer is mijn lichaam. Ik ga Herta Muller lezen. Titels als: “vandaag ben ik mezelf liever niet tegengekomen”. Dat alleen al geeft me troost.

Als je ziek bent beperkt je zicht. Verder dan uit het raam is er niet. Verminderde meters. Net als mist. Maar het inzicht vermeerderd. Dieper dan het aanraken van je ziel heb je niet. Fantasie krijgt nieuwe kansen. Kinderwereld komt weer dichterbij.  Flavlip wordt een mengelmoes. Onzuivere geluiden kwellen niet meer. Last leg je neer. Tassen vol boeken. Meningen. Je leert glimlachen. Zonder botox masker. Rimpels verraden ook schoonheid. Oud worden is niets. Wijs worden is iets. Net als humor.

Straks lig ik nog met een dichtbundel in bed in plaats van een lekker Marlies Dekkers setje. Dat trouwens niet eens bestaat voor de éénborstige medemens. Wij moeten het doen met stevig zittende “oma beha’s” die wat zijn opgepimpt. Dus verleiden zit ‘m in de slip. Niet zo’n voorgestanste leren outfit, maar een mooi gevormd beschaafd kanten broekje.