Mijn rechteroog is paars, rood, geel en zwart. Een idioot gezicht. Ik heb een schuiver met de scooter gemaakt. De enorme rol Sinterklaaspakpapier zat in de weg en daar lag ik. Binnen een paar seconden zwol er een enorme bult boven mijn oog op. Als een klein kind dat van haar fietsje was gevallen kwam ik huilend thuis. Op dit soort momenten raak ik mijn kracht voor even kwijt. Mag ik?

Nog meer uit het lood geslagen. Weer naar OLVG geweest. (2-12-2011) Dokter L. legt uit dat de tumormarker is gestegen. Er is twijfel of de dure medicijnen wel zijn werk doen. We spreken af dat we nog 1 maand doorgaan. Het kan te vroeg zijn. Mocht de marker niet zijn gedaald dan moet de zware chemo worden ingezet. Ik pruttel nog wat over opnieuw aan de xeloda, maar daar wil dokter L. niets meer van weten. Die benauwdheid was niet goed. Dat gaan we niet meer doen. Mijn gemoed was al niet te best. Mijn oog is pikzwart. Wil me op het ergste voorbereiden. Maar het is al het ergste. Dus rest me niets anders dan deze staat van zijn en dat is niet mis.  Heb zin om de komende maand als een beest tekeer te gaan. Seks, drugs en stoutheid. Damn, ik weet het ff niet meer.  6-1-2012 weer naar mijn lieve dokter L.

Zie eruit als Ans Markus. Door zo´n val, val je nog verder in onzekerheid. Het is oppassen geblazen. Vallende bladeren op de weg, hagelbuien en harde wind. Zin in een winterslaap. En als ik dan wakker word schijnt de zon en ben ik niet ziek en ook nooit ziek geweest. Ik droom van de niet werkelijkheid. Mijn fantasie was mijn redding in mijn jeugd. Het durven inzien van de werkelijkheid is heden ten dage mijn redding geworden. Kop op!

Kop op is er niet, nu ik net het bericht heb gekregen dat een dierbare collega is overleden. (6 december 2011) Lieve Els Ingeborg Smits. Ze kreeg het een jaar eerder dan ik te horen dat ze was uitgezaaid. Ik ben bang. Alles lijkt zo nutteloos. Een boterham smeren, praten, mijn tritsje medicijnen slikken, een film maken, face-book bijhouden, of wat dan ook. Het is net of het besef voor de tweede keer door een diepe gleuf gaat. 

Prachtige foto’s en vooral een goed interview in de  Kerstspecial van de Libelle. Trots. Ook al is dit een vreemd woord in deze context. Trots.

Een pot appelmoes of bruine bonen draai ik niet meer open, terwijl ik tussen mijn zestiende en eenentwintigste geld  verdiende met armpje drukken. Vaak pijn in mijn rug de laatste weken en vannacht nam ik weer een tramadolletje. Het is alsof ik de kanker weer voel groeien. Maar nu ook aan de linkerkant onder mijn ribbenkast. Mijn conditie is daarentegen veel beter geworden. Ik kan dieper ademen. Soms heb ik de behoefte om me in te nestelen. Om een lekker plekje van mijn bed te maken waar ik tot rust kom met een boek of een film. Harde geluiden vind ik onprettig. Net als schrille mensenstemmen. Of de wind om het huis. Dat brengt me onrust. Met gesloten ogen probeer ik me dan diepe stilte voor te stellen. Stilte zoals ik dat in Antarctica heb ervaren. Sereniteit. Een zielenrust zeg maar. Vooral als pijn de overhand gaat nemen. Dan droom ik van bergen kapot speelgoed, zoals gebutste ledematen van praatpoppen, legosteentjes en blauw plastic springtouw dat om mijn lijf is gebonden. Het zal wel van de tramadol komen.