Mijn verhaal dat ik alles in tweeën doe klopt. Daar moet ik echt eens een monoloog die in tweeën is voor schrijven. Het intrigeert me mateloos.

Hoe kan ik loslaten terwijl de wereld failliet dreigt te gaan. Het is een bijzondere tijd. In alle opzichten. De dag wisselt zich af in mee- en tegenvallers. Niets heb je in de hand. Niets. Hier en daar maak je keuzes. Dan weer vallen ze goed uit. Dan weer eens niet.

Afgelopen weekend met vijf amazones paardgereden in Drenthe op Ijslanders. De zon scheen, de paarden waren top, het bos was prachtig en met elkaar heel gezellig. Vandaag betaal ik de rekening. Dat kan dus niet. Vijf uur paardrijden in de speciale tult. Mijn hele lijf van vinger- tot teentop doet pijn. En dan ineens is er opnieuw het besef dat ik heel ziek ben. Door mijn algehele conditie kan het lichaam zo’n  inspanning helemaal niet meer aan. Op dat moment merk ik dat niet. De klap komt achteraf. Vooral pijn en emotie. Ben gedrogeerd. Mijn ogen staan achter in mijn kassen. Rust, rust en nog eens rust. Drie keer RRR. Verdraag geen hard geluid, geblaf, geschreeuw.

Ik kom steeds dieper bij mezelf. Wat is dat dan? Bij jezelf staan. Of zijn. Waar of met wie je ook bent, je handelt, denkt en voelt vanuit je kern. Met die kern ben ik tevreden. Die is volledig geaccepteerd door mij. Met alle pijn en schade. Mijn huid verandert. Ook door de chemo. Ik kijk ernaar. Naar mijn omhulsel. Steeds vaker. Streel het, wrijf het in met van alles, maar zie ook kracht er doorheen komen. Door het omhulsel heen. Door het litteken heen. Is dat de kern die er doorheen schijnt? Is dat het als iemand straalt. Liefde.

Mijn oudste dochter loopt nu op de catwalk in Griekenland. Het land is failliet. Maar ze zal stralen. Als je jong bent ga je vol energie ook die dingen aan waar je later een andere mening over hebt. Zoals je met al je geduld en overtuiging een hopeloos ziek mens ooit moed gaf, zie je ouder en wijzer geworden nu de nutteloosheid van je overmoedige overtuigingskracht in. Waarom zo veel energie stoppen in wat stuk is en niet meer gerepareerd kan worden? De ene kanker patiënt struint internet af en reist van Milaan naar Berlijn op zoek naar de oplossing die er meestal niet is. Ik zoek niets. Ik ben slechts. Afgelopen week werd ik weer benauwd. Zomaar. Bij inspanning ga ik piepen. Longfoto, scan, bloedtest, maar niets te duiden. De oncoloog vindt het zorgelijk. Zijn kennis houdt op. Na anderhalf jaar zijn we nu aan elkaar gewend. Het is een goede arts. Hij stuurt me nu even naar een longarts. Wie weet vindt hij de oorzaak. Ik slik Prednison. Eerst 20 en nu 30 mg en ik heb een puf. Er was angst voor een longembolie. Dus mijn trombosespuitjes kan ik weer weg mieteren. Mijn laatje ligt vol ongebruikte en te veel voorgeschreven medicijnen. Uit voorzorg. Preventief. Uit angst. Weet ik veel. Verkwisting dus.   

Op die momenten merk ik dat ik echt heel bang ben dat het moment is gekomen dat ik op bed kom te liggen. Dat onoverkomelijke moment dat je jezelf moet overgeven aan deze grillige volstrekt zinloze ziekte.

Met mijn gezellige jongste dochter van 13 jaar ben ik vaak ’s avonds thuis. Natuurlijk wil ik ook wel eens wat anders dan monopoly, televisie kijken, kopjes thee en pannenkoeken eten. We hebben het heel goed samen. Bijzonder. Intense band. We moeten ons aan elkaar aanpassen. Vaak wil ik rusten en om 9 uur naar bed. Geen SBS 6 maar het Journaal.
Mijn riem is nu 4 gaatjes verder. Met 6 kom ik in de problemen.

De site www.brozer.nl is in de lucht. Het ziet er prachtig uit. Na 2 dagen staat de stand al op 5000 euro.

Ondertussen naar de longarts. Voor mijn gepiep. Bij het uitademen. Het gaatje blijkt te nauw. Maar hoe komt dat? Dus allerlei onderzoeken in het vooruitzicht. Heb er eigenlijk geen zin in. Zo kan het ook. Leven met een piep.

Vrijdagmorgen 8.30. Ik krijg een radioactieve vloeistof ingespoten en een scan om naar de doorbloeding van de longen te kijken. Vrijdagmiddag 16.00 uur. Het ziekenhuis belt. Ik meen een assistent radioloog. Mevrouw, er is bijna geen doorbloeding in de rechterlong. U heeft een hele hoge bloeddruk in de longen. Als U dit weekend benauwd wordt moet U langskomen. Verder stelt hij een aantal vragen. De longarts is niet aanwezig. Maandag buigen ze zich over de situatie en dan hoor ik meer. Ik ben verbaasd en beduusd. Kijk natuurlijk op internet. Pulmonale Hypertentie. Dat ziet er niet goed uit, als dat hun vermoeden is. Ik zit met een hoofd vol vragen. Ook schrik. Doe het maar rustiger aan. Meer kan ik nu ook niet. Het huis is voor een paar uur voor mezelf. Dat is heel fijn. Stilte. Angst. Verdriet. Verwarring. Het is er allemaal. In dit lege huis.
 
Soms denk ik ook. Waarom hou ik me in godsnaam met die kanker bezig? Waarom nog een film. Waarom die moeite. Een website. Zo veel gedoe. Energie. Het moet wel in evenwicht zijn. De aandacht voor mezelf, mijn dochters, lieve man, vrienden, familie. Waarom? Ik heb zo mijn best gedaan om op deze wereld te blijven dat ik me er niet zomaar af laat zetten. Dat zal het wel zijn.