Ik vraag me af hoe persoonlijk ik dit tweede verhaal wil opschrijven. Stel dat mijn ziekte straks toch chronisch zou kunnen worden. Wil ik dat wel? Nog twintig jaar leven met kanker. Het blijft toch die dodencel. De hoop. En dan ineens die beul met zijn hakblok. De vrees. En dan toch weer het uitstel. Het is een vermoeiend en verwarrend proces. Ik heb dat in die zeven jaar nadat er borstkanker was geconstateerd en de behandeling klaar was nooit ervaren. Ik was genezen. Punt uit. Dat maakt dit tweede verhaal zo anders. Bijna nutteloos. Blessuretijd. Tijd die je vult totdat de beul je komt halen uit de cel. Tjee, wat klinkt dit somber.

Mijn lieve oudste in Nederland wonende zus stond ineens voor mijn deur met haar man. Bij een kopje thee vertelde ze me nietsvermoedend dat er die dag bij haar in het AVL (Anthonie van Leeuwenhoek) ziekenhuis ook borstkanker is geconstateerd. Ben beduusd. Dit verhaal wil je toch niet schrijven. Het is niet waar. Maar het is waar. Het eerste wat ik dacht; we hebben beiden kinderen gekregen op late leeftijd. En het is de schuld van die Stederil D pil die we vroeger hebben geslikt om geen kinderen te krijgen. Het is gewoon onvoorstelbaar. Zij was mijn juf. Met zus Teun liep ik samen naar de kleuterschool. Ik zat bij haar in de klas. Zij zorgde voor mij. Net als nu. Hoe moet dat nu? Voor het eerst ben ik echt kwaad. Razend ben ik.

Ooit had ik een documentje geschreven met als titel; “Ik ben niet ziek, ik heb kanker”. Daar heb ik al die jaren nooit meer naar omgekeken. Ik lees er snel doorheen. Wil het eigenlijk ook niet. Die woorden over zo’n proces van angst en hoop. Hoe graag wil je als mens het bedrog omdat de waarheid zo pijnlijk is om onder ogen te moeten zien. Daar gaan vele films en toneelteksten over. De mens wil bedrogen worden. Het is eigenlijk een afschuwelijk thema. Een Grunberg thema.

Wrijf met een doekje over het bijzettafeltje en zie dat er op het hout iets geschreven staat. Pak mijn bril en lees: :”dag mama, ik mag dit niet doen, maar ik hou heel erg veel van jou, kus robijn”. Dan springt je hart toch helemaal open. Ik heb het niet weggewreven. Grappig hoe we allemaal een uitweg zoeken in dit proces. Een kind dat het geworstel ziet of voelt van haar moeder maar niet weet wat ze moet doen en dan zoiets bedenkt en doet. Veel wordt verstopt. Dat doe ik zelf ook. Het is niet altijd zinvol om in totale openheid te zijn. Maar als je dan zo’n lieve boodschap vindt voel je even heel diep de waarde van je bestaan. Dan kan je weer verder.

Morgen word ik 55 jaar.
Ik ben erg moe.