Bemerk dat ik me bemoei. Alsof ik mijn omgeving ongegeneerd op de valreep wil opvoeden. Het loopt een beetje uit de hand. Dat komt omdat ik er enorme lol in heb. Bij de bakker zie ik dat er op de afbakoven van alles staat. Dat is niet goed zeg ik dan. En ter plekke wordt het beaamd en de rommel eraf gehaald. Als ik in het donker rondbrommer roep ik telkens “je hebt geen licht”of “ik zie je niet”. In het park zie ik het geworstel van een vrouw met haar Tatra pup en vertel haar dat het er schattig uitziet maar net als een lief ijsbeertje groot wordt en dan gevaarlijk wordt en onhandelbaar, dus raad ik een spoedcursus aan want dit is niks zo. Zie vlekken in kleding die opgelost moeten worden in afwasmiddel, of voorzie ongelukken bij een verkeerd afgesteld stoplicht, verlaat een restaurant met de schaamteloze mededeling dat als je zo vies kookt de tent geen lang leven beschoren is. Ik moet dit stoppen. Ook al noteer ik alles om me heen. Ook de mooie dingen. Dus morgen maar eens een complimentjesdag invoeren i.p.v. bemoeidag.

Tweede sessie Brozer. Een zonovergoten zondag die louterend werkte voor me. Zulke persoonlijke verhalen prijsgeven is ook een beetje eng. Het begint voor mij vorm te krijgen en het vertrouwen dat het gaat lukken wat betreft energie, tijd en andere praktische zaken. De eerste opnamedag is 16 april. Ik ga maar eens zoeken naar een fijne mecenas.

Maandag, de dag van OLVG. Dokter L. was vrolijk en had wat tijd. De tumormarker blijft schommelen. Pijn kan komen van de botten. Of ontkalking of metastasen, of beide. Heb weer een thoraxfoto gemaakt. De faslodex injecties brengen we weer terug naar 1 x per maand. Vrijdag Lucrin- en fulvestrant injectie en dat is het. Over een maand terugkomen.

Het is toch niet te geloven dat je kanker moet krijgen om je humor te hervinden. Dus humor is loslaten. Waar een mens niet toe in staat is. Decorum verlies? Ik liep met mijn jas over mijn pyjama om 8 uur in de ochtend bij de supermarkt om boodschappen te doen. Het begrip tijd veranderd op alle gebied. Het ijzeren rolgordijn opende zich en een doodstille XXL winkel lag voor me. Ontregeling brengt zoveel vreugde. Ik zoefde met mijn kar door die gigantische Albert Heijn. Zette me af en dook langs de schappen. Dat raak je dus kwijt in de loop van je leven. Je verwordt tot een schim van jezelf. Ontregeling brengt je weer bij je kern terug. Wat een geluk dat ik dit nog mag meemaken. Oprispingen van gebalde energie die diep verborgen zat.

Mijn jongste dochter heeft bedacht dat kanker geen goed woord is, dus voortaan heb ik aphrosifidosius!! Kanker is eigenlijk geen woord zegt ze. Aphrosifidosius is wel een woord.