Waarop moet je je denken richten als mens? Als ik het geluid van de klappende zwanen hoor die over het water scheren achter in mijn tuin denk ik niets meer. Dat is een prettige leegte. Ze maken vaart om ergens heen te gaan of strijken zoevend neer.

Koninginnedag 2011. Ook weer gehad. Zegt me helemaal niets meer. Mijn lieve man George is het Ijsselmeer op met zijn boot. Windkracht 6 à 7. Niet mis.

Man toch weer thuis met boot. Te veel wind. Vandaag naar arts van werkgever gegaan. Raar soort vernederend gevoel. Tasje vol medicijnen laten zien. Zijn uitspraak was uiteindelijk klip en klaar. U krijgt een volledige IVA-uitkering. Toen voor formaliteit naar de arbeidsdeskundige. Die zei:” als U hier naar toe kunt komen, kunt U misschien wel 2 uur per dag werken”. Ik zei maar niets. De man wil zich kennelijk laten gelden. Weer iets afgesloten. Toch een traan. Achter de zonnebril. Oh, wat fijn dat dit met dit jaargetijde kan. Janken achter die bril. Stond overigens een aardig opinie stuk van me in de Volkskrant vandaag. Morgen weer OLVG dag.

Tumormarker blijft schommelen. Opnieuw foto van de longen gemaakt. Geen bijzonderheden. Ziekte zet zich stabiel voort. Wel een kleine schrik als de oncoloog zegt dat de situatie zomaar kan veranderen.

Vandaag ben ik in Zakynthos. Het is onze derde dag samen op dit Griekse eiland. Het is heerlijk. Mooie accommodatie, fantastisch strand, lekker eten, boeken lezen, tochtjes maken en van elkaar genieten. Ik heb bijna geen pijn. Zelfs het lopen door de stad ging eigenlijk prima. De kinderen zijn bij vrienden en hebben het daar heel goed. Ik heb me voorgenomen om alles maar op me af te laten komen en dat lukt ook nog. Hier heb ik van die momenten dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat ik ziek ben. Een uur geleden zwom ik even heel kort samen met George in een lichtblauwe zee op een overweldigende plek waar we met een bootje naartoe zijn gebracht. Alles is vertrouwd en zo intiem. Ik dacht we gaan praten en praten maar dat hoeft helemaal niet. Ik zag een oud broodmager mannetje omvallen tegen een bootje op de kant. Dan zie ik weer dat filmpje voor me van dat meisje op de fiets bij de kade. “Vader en dochter”. Dat wil ik wel laten zien bij mijn ceremonie.

Vorige week was ik samen met oudste zus naar het graf van mijn moeder en mijn broer. Het lag er treurig bij. Droog en dor. Zus dook in de aarde met een harkje dat daar achter het graf lag. Ze maakte een strepenpatroon en ondertussen mopperde ze over dat broer dit zo niet bedacht had, Wie komt hier nou nog? Op dat soort momenten twijfel ik ook over een graf. Je zadelt anderen ermee op, want je hebt wel de verplichting om het bij te houden. We lopen letterlijk de weduwe tegen het lijf met een enorme bos gekleurde bloemen in haar armen. Zo zie je maar. Gemopper was niet nodig geweest als we een half uur later waren gearriveerd bij een keurig bijgehouden graf. De timing van het leven over de dood. Daar stonden 3 vrouwen voor een steen. Een gedenkplek voor de doden. Allemaal borstkanker realiseerde ik me. De weduwe deed haar best het slechtste gesprek ooit gaande te houden. “Hij zit in mijn hoofd, daarom kom ik hier niet meer. Achteraf had hij beter bij mij in de buurt kunnen liggen”. Waarom ik de rest van de dag zo van slag ben vindt hier zijn oorsprong. Voel ook mijn eigen onmacht is dit soort situaties. De emotie maakt me onbekwaam. Daar waar ik altijd scherp ben en alert slaat me nu dood. Ik handel niet en ik verwoord niet meer.