Eindelijk schijnt de zon. Het is maandag en op de scooter naar OLVG. Ik moet een liter wit vocht met frambose smaak naar binnen klokken. Daar heb ik een krap uurtje voor. Als ik op de smalle tafel lig om een scan te maken blijkt dat ze me liever niet prikken. Er wordt een arts bijgehaald. Die wil het ook niet. De anesthesist wordt gebeld. Ik moet naar een andere kamer en wachten. De vrouwelijke anesthesist komt na ongeveer 5 minuten in vol ornaat naar me toe snellen. Er ligt alvast een pakketje naalden klaar voor het infuus dat moet worden ingebracht voor de contrastvloeistof. Ze bukt en begint me te prikken. De aderen rollen dicht. Ze trekt de band om mijn arm wat steviger aan. Mijn arm wordt paars en voelt alsof die uit elkaar springt. Ze prikt nogmaals. Ook dat mislukt. Dan rent ze weg om nieuw materiaal. Ze prikt in mijn pols en peurt wat met de naald. Ook dat mislukt. Als ze omhoog komt blijkt het bloed eruit te spuiten. Ze trekt groen papier uit een rol aan de muur, dept mijn pols, drukt mijn vingers erop en rent weer weg. Diep donker bloed sijpelt door het papier. Ze komt terug en ziet dat haar handen onder het bloed zitten en spoelt ze onder de kraan af. Ze desinfecteert mijn pols en drukt er een gaasje met pleisters overheen. Ze prikt nu op de rug van mijn hand. Ook dat mislukt en ze geeft het op. Het gaat niet zegt ze. Dat komt door de chemo. Ik denk direct: “zie je wel, die rot chemo, na 7 jaar slaan je aderen nog steeds dicht”. Laten we maar scannen zonder vloeistof. Sorry, dit was dus allemaal voor niets. Dat is prima zeg ik, maar eigenlijk ben ik boos. Voel me te pakken genomen. Op de lange smalle tafel leggen ze mijn armen naast mijn oren. Mijn linkerarm is gehavend en doet pijn.

Bij dokter L. op bezoek en hij heeft weer tijd. Het is een prettig en rustig gesprek. De uitslagen zijn heel goed. Zelfs de metastasen in de longen zijn iets afgenomen. De scan was leeg doordat er geen contrastvloeistof gebruikt kon worden. De tumormaker is niet gedaald. Het afvallen blijft. Dus het beeld is eigenlijk behoorlijk stabiel. Het is niet te duiden waarom de marker niet daalt. Over 3 weken weer bloed afnemen. Mocht het dan zo zijn dat de marker niet is afgenomen dan alsnog een scan en zal hij zelf het naaldje in de andere arm gaan inbrengen. Dan bepalen we ook wat en hoe met de gal en die steentjes.

Dokter L. heeft op 10-2-2011 een brief voor de bedrijfsarts geschreven. Ik krijg de brief op mijn verzoek toegestuurd. Veel medische termen. Helaas gemetastaseerd mammacarnicoom. Intrapulmonale uitzaaiingen. Twijfel omtrent sclerotische metastase derde borstwervel. Wist ik niet. Gelukkig geen levermetastasen. Binnenkort weer een CT-scan thorax. Over vooruitzichten kunnen we geen uitspraken doen. Patient wil vooralsnog geen chemo. Dus nu slechts hormonale therapie a.h.v. injecties. Kan eventueel nog een mTOR remmer inzetten. Wist ik ook niks van. Weet ook niet wat het is. Het is een studie. Naar verwachting zal Trastuzumab en Lapatinib geen effect meer hebben op de tumor. En dan de zin:  De hoop is dat de nu gegeven palliatieve behandeling zal helpen om haar nog een aantal jaren IN LEVEN TE HOUDEN. Alsof ik een plant ben, of in coma, een vis die naar adem ligt te happen. In leven houden. Men houdt mij in leven. Wat als ze dat niet doen. Dan ga ik dus dood. Deze brief lees ik wel 10 keer. Dit gaat over mij. Leonoor moet in leven worden gehouden. Het staat zwart op wit.