Vandaag opnieuw een staaltje liefdeloosheid. Hoe je onzichtbare haat laat zien. Wraak!! En een gemiste kans. Opnieuw! De emotie die me machteloos maakt. Of de machteloosheid die me emotioneert. Het is om het even. Met lieve oudste zus in Nederland naar oudste zus uit Israel die in een hotel in Amsterdam logeert. We drinken ondrinkbare koffie in een koffiehuis ergens in de negen straatjes. De sfeer is nerveus. We hebben elkaar jaren niet gezien. Zus heeft net een chemo in haar lijf zitten. Andere zus ratelt. Er is geen touw aan vast te knopen. Ze gooit haar woorden dwars door het tentje. Of iemand ze oppikt zal haar een worst wezen. Haar ogen staan als een roofvogeltje dat ieder moment kan toeslaan. Wij zijn haar prooi. Nederland is haar prooi. De hele familie is haar prooi. Eén verkeerd woord en de stoppen slaan door. Al die tijd zwaait ze met de rekening van het hotel in haar hand. Signalen van onzichtbare wraak. Haar woorden vertellen me dat ze ons niet nodig heeft. Ze is hier zonder ons. Wij bestaan eigenlijk niet. Onze ziektes bestaan niet. Zus en ik huilen. We weten even niet waarom. Zulke ingewikkelde emoties maken ons machteloos. We zijn kwetsbaar en willen dat helemaal niet zijn. Bijna schaam ik me voor zoveel verdriet. Maar het is de pijn van de gemiste kans. Het is éénrichtingsverkeer. Het loopt dood. Het valt niet te keren. Pogingen zijn zinloos. Ik voel boosheid  en spijt dat we de moeite hebben genomen om haar te ontmoeten. Wij kunnen het niet meer goed doen. En ik wil weg.  Afrekenen. En weg! Wat een gemiste kans! Bij de auto zegt ze; “Tot over 5 jaar”.  Dat denk ik niet. Soms komen levens niet meer tot elkaar. En dat is goed.

Zodra je op Schiphol landt begint de wijzer van de adrenaline weer uit te slaan. Hoe hou je die intensiteit en rust van zo’n heerlijke vakantie vast. Heb direct weer pijn in het longvlies. Niet doen! Nergens voor nodig. Stress heeft dus wel degelijk enig invloed op ziekte. Deel van mijn levensenergie zat ook op ergeren. Ik erger me niet meer. Dat geeft rust. Van die poeltjes van ogen waar de ander in kan verdwijnen als je dat wilt. Zus is toch ziek geworden van de chemo. Ze ligt in het ziekenhuis. Ik voel me juist sterk. We wisselen elkaar zo af. Heel langzaam komt de pijn weer terug aan mijn rechterzijde. Een waarschuwing dat ik tussendoor rust moet nemen.

De moed hebben te accepteren wat niet in je vermogen ligt en de kracht om alles te doen wat wel in je vermogen ligt en de wijsheid om tussen die twee onderscheid te maken. ( Epictetus)

Morgen tweede draaidag met Brozer. Ik ben er klaar voor. Heel erg spannend.