Vandaag ben ik herboren.  Geen idee wanneer iemand zich nog meer herboren voelt. Maar vandaag ben ik herboren. Ik heb lucht. Ik adem. Ik leef en ik ben bang voor het leven. De dokter heeft anderhalf liter lichtgeel vocht uit mijn rechterlong geheveld. Al bijna een half jaar voel ik me niet mezelf. Vorige week had ik het idee dat ik letterlijk en figuurlijk aan het stikken was. Mijn leven kon zo niet verder en ik besloot naar de huisarts te gaan. Er wordt een hartfilmpje gemaakt. Dat is in orde. Mijn benauwdheid blijft aan. Ik ga opnieuw naar de huisarts. Het is een jonge vervangster en ze laat een longfoto maken in het OLVG ziekenhuis. Niks geen depressie, niks geen goed werkend hart. Op de foto is te zien dat de rechterlong door tumorvocht helemaal is dichtgedrukt. Al die maanden heeft mijn lichaam het met 1 long moeten doen. Mijn conditie ging achteruit. Eerst de brug niet meer goed op kunnen fietsen, dan helemaal niet meer kunnen fietsen, hijgend bovenaan de trap staan. En maar trainen en trainen. Bij yoga werd ik heel misselijk en had ik na de les drie dagen zo’n pijn in mijn lijf dat ik voortdurend paracetamol moest slikken. Maar vandaag ben ik herboren. De andere liter gaat er druppelsgewijs nog wel eens uit. Adem is leven. Leven is adem. Dat vocht klotste in mij. Duwde en benam me alle levenslust. Wist ik veel. Zeven jaar terug ging ik ook eens naar de huisarts met een knobbeltje in de rechterborst. Ik voel niets om ongerust over te zijn zei de man. Een half jaar later bleek in het ziekenhuis dat ik 2 tumoren in de borst had. Een amputatie, bestraling, chemo- en hormoonkuur volgden en ik pakte mijn leven weer vrolijk op. In die 7 jaar heb ik bijna nooit meer aan de borstkanker gedacht. Ik was er vanaf. Had het beest veilig in de kooi. Mijn dochters zijn inmiddels 16 en 12 jaar. Morgen ga ik een dag voor onderzoek. Mijn hele lijf wordt gescand op kanker. Dat vocht zit er niet zomaar. Ik ben niet gek. Het beest is terug. Maar vandaag ben ik herboren.

De hele dag vraag ik me af waarom dingen gaan zoals ze gaan. Waarom heb ik niet eerder aan de bel getrokken. Waarom heb ik nooit de link met mijn “oude” borstkanker gelegd. Dat hoofdstuk had ik voorgoed weggezet. Maar je kunt niets wegzetten. Dat blijkt maar weer. Het kan altijd weer om het hoekje komen kijken. Gemeen en onverwachts. Ook na 7 jaar. Ik sleepte me naar mijn werk, naar bed, naar de supermarkt. Zocht antwoord op mijn allesoverheersende stikkende gevoel. Het idee om met deze beklemming verder te leven deed me bijna stikken. En ik ging steeds meer mijden. Mensen, daden, werk, huishouden, plezier, seks…Ik doe er niet meer toe dacht ik. Ik was de vrouw die uit alle macht overeind probeerde te blijven met 1 long en 3 of meer liter vocht in haar lijf dat me de adem benam. Een half jaar van mijn leven verloren met iets dat simpel verholpen had kunnen worden. Gewoon even aftanken met de wet van communicerende vaten. Slangetje erin, even zuigen en hupsakee weg ermee.

De onbekende oncoloog zegt; “ Mevrouw, vanaf nu is alles levensverlengend”. Ik versta levensverrekkend. De kanker is terug. Natuurlijk zie ik mijn begrafenis al voor me. En natuurlijk denk ik ook dat gaat mij niet gebeuren. Geen uitgemergelde moeder voor mijn kinderen. Ze gaan zich heus wel redden zonder mij. Ik doe er niet meer toe. Dat zinnetje moet weer zin krijgen. Dat is gevaarlijk voor me. Dat is vroeger, dat is pijn, dat is opgeven en niet meer leven. De gedachte aan afscheid te moeten nemen van mijn meisjes is onverdraaglijk. En natuurlijk vraag ik me af wat ik nog wil. Een reis? Twee reizen? Helemaal geen reizen. Weet ik veel. Ik heb slechts dit moment. Wie weet word ik wel tachtig. Met uitgezaaide borstkanker. Een chronische ziekte. Net als aids. We remmen de boel en dan gewoon blijven volhouden. Zoiets zal het wel worden. Maar dan hopelijk wel met een glimlach en lippenstift op.

Hartje zomer met een temperatuur van 28 graden op de brommer naar de onderzoeken.
Van longfoto naar echo van de buik, naar scannen van het bot en tussendoor even thuis om de nucleaire stof te laten inwerken. Misschien komt het door deze prachtige dag, maar ik zie het opeens minder somber in. De ietwat arrogante dokter van de echo laat me weten dat de lever er vooralsnog goed uit ziet. Lucht dat op? Tja. Wat zal ik zeggen. De galblaas is onvindbaar. Er zullen wel wat steentjes inzitten, zegt hij. Dan is het moeilijk te traceren. Tja. Wat zal ik zeggen. Het longgebied baart zorgen. Stap voor stap zal er helderheid komen. Althans, dat hoop ik maar. Deze onzekere periode is niet fijn. Elk moment verwacht ik het genadeschot te krijgen. Dat is me al eens overkomen. Gewoon een mededeling alsof je voor het rij- examen gezakt bent terwijl je zo goed je best had gedaan.

Ik voel me als een gewond dier. Mijn lichaam zit vol kanker. Bloednerveus zitten mijn man en ik in het OLVG ziekenhuis te wachten. De oncoloog roept zachtjes mijn naam. Mevrouw komt U maar. De man is zakelijk en licht meelevend. Kanker is business geworden. Als 1 op de 3 mensen in Nederland deze ziekte krijgt en 1 op de 8 vrouwen borstkanker dan is dat niet zo gek. De keus is aan U!! U hebt uitzaaiing in de longen. Niet in de botten. Dat zal nog wel komen. En niet in de lever. We gaan U behandelen met de volgende mogelijkheden. Nog geen zwaar geschut. Dus hormoontherapie en opname om het vocht verder te verwijderen en de longen te verkleven. Dat gaat met talkpoeder en dat zal een irriterende reactie met koorts gaan opleveren. We doen nog een CT-scan eroverheen want er zit toch nog wat verontrustends. Nog vragen? Zo gaat dat anno 2010. Ik (wij) zijn opgelucht en geschrokken tegelijk. Maar wat kan er nog allemaal gebeuren? Wanneer dient de volgende mededeling zich aan. Ik heb grote weerstand om dit traject in te gaan.

Bloed prikken gaat bijna niet. De CT-scan viel mee. Ik moet meer hoesten en denk te merken dat mijn longen weer wat vollopen. De oncoloog belt op. Ja, eens kijken. Hier hebben we de uitslag. De rechterlong heeft, ja daar was ik al bang voor, ook kanker. Eens kijken, en links ook. Ik vraag; hoe erg is dat? Dat is niet goed mevrouw. Maar ik zie U maandag. De bloedtest zegt overigens dat U nog niet goed in de overgang bent. Dus ik fax een receptje en dan kan ik U maandag even inspuiten als U het meeneemt. Dat was het. Dag mevrouw. Dit gaat dus vanaf nu gebeuren. Telkens komt er iets bij. Telkens opnieuw verhouden tot die kanker. De realisatie druppelt bij me binnen. Mijn leven is vanaf nu anders.