Maandag zoals gewoonlijk naar dokter L. Hij had tijd. Ik ga eerst naar Turkije met de kinderen en daarna direct weer aan de Xeloda. Had tijdens vorige chemo moeten stoppen met hormooninjecties. Oh, oh,…dokter L. Wat ben je toch verstrooid. Maar voor mij maakt het allemaal niet meer zo uit. Beetje knoeien met gif. Meer zit er niet in.

De regen is gestopt. George en Merel zijn werken op de Parade. Robijn is op zeilkamp en ik ben helemaal alleen. Heerlijk. Heb weer een enorme opruimwoedeaanval. Dus de vuilniszakken met rommel stapelen zich op voor de deur. Alsof ik alles nieuw wil. Of opnieuw. Muziek opzetten die ik wil horen. Eten wanneer ik wil. Weg wanneer ik wil. Mad Men kijken als ik dat wil. Huilen wanneer ik wil. Slapen. Schrijven. Of gewoon voor je uitstaren in een stil huis. Omdat ik dat wil.

Hoe geef je vorm aan leven dat niet meer geleefd kan worden. Tijd heelt wonden. Maar mijn tijd heelt geen wonden. Dat je leven in een klap veranderd als je een kind bent verloren, of als je een ongeluk krijgt en verlamd raakt heb ik van dichtbij gezien. Soms is het mogelijk om de zin weer te vinden, soms ook niet. Welke zin zal ik moeten vinden? De zin die rest. Ik weet niet goed wat dat betekent. Overige zin. Geleende tijd. Veel energie gaat naar mijn ziekte toe. Hoe pijn te verdragen, hoe me in te spannen, hoe te kunnen slapen. Op mezelf gerichte energie. Die rest energie zou ik meer aan de ander willen geven. Mijn kinderen. Mijn man. Mijn vrienden en familie. Dat lukt me niet goed.

Een week zon, zee, zwemmen in Turkije met vrienden en mijn meisjes achter de rug. Het is maandag 8 augustus en in Amsterdam regent het nu, het is koud voor de tijd van het jaar en de wind raast. Het was een heerlijke vakantie. Vandaag aan de chemo begonnen. (2x daags 500mg xeloda)  Het huis is geverfd. Vanmorgen ook nog even naar mijn neus laten kijken. Kreeg er een opwaaiende parasol tegenaan terwijl ik lag te slapen bij de zee. Een lichte hersenschudding, niet gebroken maar wel blauw en dik en vooral hoofdpijn. Thuis zijn betekent ook te veel doen. Opruimen, gordijnen wassen, hond uitlaten, koken, afwasmachine uitruimen, wasjes draaien en ophangen en afhalen, bedden verschonen, vuilniszakken vullen, boodschappen doen en ga zo maar door. Een hele week geen pijn gehad. Binnen een dag heb ik pijn in mijn longvlies. Hoe ga ik dit oplossen?

De thuiszorg is aan de slag. Een vrolijke, gezonde, gezette Surinamer in een trainingspak boent mijn vloer. Mijn gezicht heeft nu alle kleuren van de regenboog. Kolere, ben thuis en verval in ziekte, bedrust, misselijkheid, hoofdpijn en vermoeidheid. Bah!! En geen zon te bekennen. Beetje depri. Het is niet anders.

Parade is voorbij. George heeft centjes verdiend en mijn oudste dochter een schat aan ervaring opgedaan. Slapen in papa’s decor, kassameisje spelen en cocktails drinken. Nou, dan hoor je er wel bij in Amsterdam.

De slaap. Als die komt, voel ik me vallen en trek mezelf omhoog. Onbewust is het de angst om door te vallen. Niet meer naar boven te komen. Het gevoel van gevaar dat je niet terugkomt de volgende ochtend. Dat er geen nieuwe dag meer komt. Verdwijnen in het zwart. De dood. Doodsangst. Elke avond. Vallen en opstaan. Zoals het leven zelf.

De neus is  nu geel. Mijn handpalmen beginnen rood te worden. Ze gloeien en jeuken. Maar verder gaat het best goed met de chemo. (xeloda) We hebben ons huis aan de binnenkant geheel opgefrist. Nu nog de zomer die zich maar niet wil inzetten en ik ben een tevreden mens.

Koperen ploert is er weer. Scooteren naar Muiden. Hotelletje aan zee geboekt. Lunchen op Blijburg. Beetje lezen in de achtertuin aan het water. Leven is weer feest. Met een beetje pijn. Ga direct weer op pad. Buurt verkennen. De natuur in. Zoals ik vroeger altijd deed. Struinen in de buurt. Van alles vinden, zien, ervaren, voelen en vaak met mijn jongste dochter Robijn op avontuur.

De wereld is een puinhoop. 2011.Waarom hebben we twee mooie mensen op de wereld gezet. Dat doet soms pijn. Schuldgevoelens. Ik kan daar niet meer zijn. Indien nodig. Slechts vertellen dat ik er zal zijn als nodig is. En dan maar hopen dat het ook zo is. Sturen, leiden, coachen vanuit de verte. Gene zijde schijnt te bestaan. De meeste mensen hebben het alleen niet door. Gene zijde. Maar waarom we hier zijn is me een raadsel. De mens doet wat ie doet. Daar zijn vaak geen redenen voor.

Deze tweede chemo doe ik op z’n fluitjes. Gewoon 2x daags een serie gifpillen nemen. Biertje erbij. Als ik er zo doorheen fiets is dat mooi. Als het ook nog blijkt te helpen is het fantastisch mooi. Jaartje erbij. Twee jaartjes erbij. Wie zal het zeggen. Mooi figuurtje. Intensiteit.  Liefde. Filmpje maken. Vriendschappen. Reisje hier en daar. Wat wil de mens? Leven. Koste wat kost. Ademhalen. Het doek openhouden. Achter die coulissen kijken. Door het zwart heen. Het hermetisch zwart.