Deze zomer is zo nat. Daar wil ik het niet over hebben. Je gaat er wel meer van nadenken. De scherpte waarmee je het leven en de mensen om je heen ziet. Hoe mensen zoeken naar een zelf gecreëerde vrijheid. Die drang laat ook hulpeloosheid zien. Dat doe ik ook met deze woorden. Ik wil bevrijd worden van de angst dat ik er niet toe heb gedaan. Dat ik kwam uit het niets en gewoon weer verdween in het niets. Fascinerend om te zien welke vluchtroutes mensen nemen om de weg naar vrijheid te blokkeren of juist te forceren. Ik krijg steeds meer de fantasie om een groots gemonteerde voorstelling te maken. Zoals de Duitser Schlingensief ooit deed. Je zet de inmiddels 25 actrices die zelf borstkanker hebben of hebben gehad of weer terug hebben op het toneel met hun verhaal en hun aangetast lijf. Een zaal vol borstkankerpatienten kijkt toe en je krijgt een religieuze beleving. Daar moet bijna een oplossing uitkomen. Alsof we de kanker kunnen bezweren. Carré als healing place in town. Ik weet het niet. Zoek slechts naar een mogelijkheid om al die vrouwen die in eenzaamheid hetzelfde moeten doorstaan te steunen in de zinloosheid die de ziekte kanker hen brengt. Wellicht komt daar mijn “gospelkoor” verlangen vandaan. Een intense religieus gedeelde beleving die bevrijding biedt voor het moment. Net zoals je bij thuiskomst van een fantastische vakantie dat gevoel nog even wil vasthouden. De vrijheid die je voelde met je blote voeten door het zand, zwemmen in een warme zee, of ploeteren naar de top van een berg.

Heel langzaam wordt mijn fysiek slechter en slechter. Wat ik voel is lastig te beschrijven maar ik doe toch een poging. De ademhaling glijdt langs een beurse ribbenkast en eindigt in een vernauwing. Aan de achterkant van mijn lijf, rechts van mijn ruggengraat is een voortdurende pijn. Soms borend, soms alsof er een ratje aan het knagen is. Betasten van mijn ribben aan de rechterzijde voelt scherp als een mes. Mijn gehele lichaam verliest conditie en dat maakt dat bewegen zoals, traplopen, fietsen, wandelen wel prettig zijn maar me   vermoeien. Inspannen betekent daarna rusten. Doe ik te veel, dan ga ik piepen. Mijn longen moeten harder werken en het longvlies raakt dan overprikkeld. Bij niezen of hoesten krijgt het vlies telkens een klap. Er zijn dagen dat er in het midden van mijn rug pijn opdoemt. Bij elke inademing flauwt dat op. Mijn veters kan ik niet meer strikken. Als ik buk om iets op te rapen krijg ik het benauwd. Dan moet ik hoesten. Uit bad omhoog komen kost moeite. Het is dan de algehele kracht die ontbreekt om mezelf op te trekken. Een heuvel oplopen gaat met veel gehijg en tussenstops gepaard. Ik ben nu 10 kilo kwijt. Daar kan je nu nog jaloers op worden.

Het is begin september en we eten winterkost. Het weer is zoals de kanker. Heel wisselvallig en onvoorspelbaar. De scholen zijn weer begonnen. Het is stil in huis en ik vind dat heel fijn. Rumoer komt wel weer. Meer dan me lief is. Laatst moest ik gewoon weer dansen op mijn lievelingsmuziek. Salsa. Vijf minuten plezier wordt gestraft met een paar uur pijn. Ik had het er voor over. De heupen losgooien, draaien, voelen dat ik ooit een goede danser was die mensen kon betoveren met mijn soepelheid. Die kracht zit er nog steeds. Felheid van leven. Je krijgt mij er niet zo snel onder. En toch komt die dag. Ik ben niet voor niets zo stil aan het worden. Vogeltjes vallen niet uit de lucht. Vogeltjes verstoppen zich in hun nest. Ze eten en drinken niet meer. Ze vliegen niet meer uit. En op een dag zijn ze verdwenen.

George en ik hebben al een tijdlang een diepe intimiteit samen. Nog steeds zegt hij me elke avond: “ik hou van je, heel veel en hoop dat je nog heel lang bij ons bent”. Die hoop heb ik ook. Maar ook de angst. Dan is het eng om in de val van de slaap te kukelen. Een diepte die je niet kent. Die me niet vertrouwd is.

Zag een film van het KWF. `No more tomorrows`. De ingewikkeldheid van de machine kanker. Congressen, artsen, farmacie, gesprekken met patienten, pijnlijke eenzame ziekenhuisnachten, operaties, hompen tumor, labaratorium muizen die vol kanker zijn gestopt, schrik beelden van cellen die zich razendsnel delen en dat soort zaken. Het waren momenten van mensen die je in dit proces tegenkomt  met op de achtergrond het leven dat aan je voorbij trekt en gewoon doorgaat. Dat vond ik wel mooi. En toch stoorde ik me ook aan het sferische. Dat zal ongetwijfeld de muziek zijn die onder de beelden zat. Het opleuken van een ernstige realiteit. Dat hoeft niet. Misschien ligt het aan mij. Maar als ik zie dat er sites bestaan als Borstkanjer dan krijg ik rillingen. Misschien moet ik gewoon zo´n weekend eens gaan doen.

Ik wil lummelen maar heb het te druk. Vanmorgen met mijn lieve man George naar ziekenhuis OLVG voor de uitslag van de tumormarker. Die is gezakt van 580 naar 430 in 2 weken tijd. Dat is dus mooi. Meer dan mooi. Ik juich nog niet volledig. Misschien kan dat ook niet meer. Is dat vertrouwen er niet meer. In dat lijf. In de dokter. In de chemo. Mijn huid is zo droog als gort. Mijn ogen staan flauwtjes. Mijn mond gaat stuk. Mijn voeten voelen als hete kooltjes. Mijn ogen doen pijn. En toch moet ik hopen en hieperdepiepen. Om cijfertjes. Vooruit laat ik niet vervelend zijn. HOERA!! De capacetabine is aangeslagen.

Een avondje Brozer achter de rug met gemengde gevoelens. Veel werk verricht voor de Stichting en de website Brozer. Het komt goed!!! Het komt goed!!!

Mijn kleren flodderen aan mijn lijf. Van maatje 42, naar 40, nu 38. De H&M ingedoken. Nieuwe look. Zacht, comfortabel en stijlvol. De helft van mijn kleren weggegeven en weggegooid. Denk niet dat ik nog van 38, naar 40 en 42 zal gaan. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Het regent.

Het regent nog steeds. In 2011 doet de natuur wat ze wil. Een strak blauwe lucht die dikke druppels laat vallen. Beangstigende rolwolken. Windkracht  9 en 10. De ene dag 25 graden. De dag erna 15 graden. Kachel aan en kachel uit. Regenpak aan en regenpak uit. Humeur vrolijk. Humeur chagrijnig.

Vandaag ben ik stout. Ik begin gewoon NIET met de chemo. Ik wil niet. Mijn rug doet zo’n pijn. Voel me gewoon nog niet sterk genoeg voor dat gif. Mijn hoofd loopt om. Al die zinnetjes in mijn hoofd. Die gesprekken die ik voer. “Ga nou niet omlopen met van alles”, dat levert niets op. Je kunt je energie besteden aan het maken van een film, het schrijven van een toneelstuk, maar straks is het allemaal niks. Zonde! Besteedt je energie aan mensen om je heen. Ben dus finaal aan het omlopen met van alles. Ren van Kamer van Koophandel naar ING en naar de notaris, heb talrijke emails, zit achter jan en alleman aan en denk opeens: “wil graag met elkaar een film maken, maar dit is niet de bedoeling”. Als je 1 x 100.000 euro ergens vandaan kan halen ben je er ook. Maar dat gaat dus niet zo makkelijk. Zo. Zeur niet!