Ik slinger tussen een constante van helikopterview tot volledige implodatie. Van alles dat je dichtbij laat komen moet je namelijk ook weer afscheid nemen.

Het moment van in slaap vallen koppel ik telkens aan het moment van doodgaan. Een heftig maar gelukkig heel korte angststroom door je keel en rest van je lijf. Elke avond is het er.

Gisteren een optreden gezien van Le Fromage. De band van mijn oudste dochter. Verrassend  goed. Wat een meid! Meiden! Ontroerend. Fijn dat ik daar bij was en ook pijnlijk om op dit soort momenten te beseffen dat je vele momenten niet meer gaat meebeleven. Ik weet dat het geen zin heeft om dat te denken. Maar je denkt dat. Punt uit! Dus maakt het verdrietig.

Een bal van pijn zit er in mijn rechterzij. Al 2 dagen. Ik ben heel moe. Beetje down. De confrontatie dat je telkens moet inleveren. Krijg nog steeds mooie mails uit onverwachte hoek. Toch doet dat goed. Het weten dat anderen aan je denken. Je schiet er geen reet mee op. Maar in je eenzaamheid ben je heel even met die ander. Door die woordjes. Zorgvuldig gekozen. Wellicht lucht het die ander op. Ze voelen zelf even de angst voor de dood en het afscheid van het leven. Kinderen, man, vrienden, familie. Begrijpelijk. Zich bewust van de breekbaarheid van het bestaan. Vandaag is zo’n dag die je eigenlijk wil overslaan. Wie weet krijg ik ‘m nog rechtgetrokken. Met een glimlach.

De zogenaamde zussenkanker krijgt meer vorm. Het was ook wel wennen. Dat je zus ineens ook ziek is. Er is een ongelezen afspraak tussen ons ontstaan. Nooit samen huilen. Een blik, een woord is intens en vaak voldoende. We huilen om en om en toch samen. Dan is mijn grote zus sterk en dan ben ik het weer. We doen ons best om onszelf niet te verliezen. Dat is al een hele klus. Bespreken pruiken die moeten worden uitgekozen, sjaaltjes, en maken ons een voorstelling van hoe het zal zijn als grote zus aan de chemokuren gaat. Ga je niet verstoppen, zeg ik manmoedig. Kanker is geen glamourland. Maak jezelf niet anoniem.

Ik bezin me op het oprichten van een stichting die kunstenaars die zelf kanker hebben de gelegenheid geeft vorm te geven aan hun ziekte in de breedste zin van het woord. Klinkt wat keurig. Maar dat bedoel ik niet. Het eerste project zou de film kunnen zijn die we nu aan het maken zijn. De stichting moet zich richten op het feit dat we borstkanker realistischer moeten bezien. Niet die glossy’s en die glamour. Een inkijk in het proces wat kanker met je doet en kan doen. Kanker is geen strijd. Die je kan winnen of verliezen. Kanker heb je niet aan jezelf te danken. Zoals er soms wordt beweerd. Kanker is geen leerproces in het leven. Kanker is een ziekte waar we al vijfduizend jaar mee leven en aan sterven.