BLOG 5

Vandaag (27 februari) is DE DAG. Krijg ik de chemo. (vinorelbine/navelbine) Ben redelijk rustig. Ik zie er zo gezond uit dat je bijna gaat denken dat alles een vergissing is. Mijn filmzus Lian en mijn lieve George gaan “gezellig” mee. Kopje koffie erbij, boek van Josine van Dalsum onder handbereik of “Leven met een gouden randje” en kookboeken over gezond eten liggen voor ons op tafel. Mijn bestseller komt er ook aan hoor. Kanker is namelijk ook business. Het gif zit erin. Ik blijf het vreemd vinden dat je dit met jezelf doet. Haha, George heeft me een electrisch dekentje cadeau gedaan. Voor de koude voetjes. Net ff een uurtje geslapen en nu maar afwachten wat mijn lichaam gaat uithalen. De tumormarker was overigens ietsje gestegen.

Leven zonder kanker is niet meer mogelijk. Ik probeer het ook niet meer te begrijpen. Vragen over het hoe en waarom interesseren me niet. Wat ik wel steeds vaker ervaar is de essentie. En ik hoop dat als het slechter met me gaat, ik vreugde blijf voelen. Gisteren zag ik een uitgemergelde zieke man die door de gang werd vervoerd. Er is dan een hevig schrikmoment, Ik zie mezelf dan liggen. In bed. En de angst van de ogen van de mensen om me heen. Toen mijn broer aan alvleesklierkanker overleed zei mijn moeder: “Zo, nu weet hij het. Of niet”. Het is hetzelfde als “Wie dan sterft, wie dan ziet!”. Ik denk dat je eerst door het leven ontvangen moet zijn om te kunnen sterven. Dat ging bij mij met horten en stoten. Het eerste levensjaar heb ik moeten vechten. Daarna heb ik mezelf aan het leven opgedrongen. Met al mijn kracht laten zien dat ik er was. Dat ik de moeite waard ben. Nu mag ik oogsten.

Het is alsof ik geen huid heb. Ik beweeg me voort in een geraamte. Ook als ik lig ervaar ik dat. Mijn botten doen pijn. Dan gloeit het op in mijn polsen, dan weer in mijn heup of in mijn borstwervel. Een enorme vermoeidheid neemt meester van me. Ik leg mezelf te ruste maar de geest gaat door. Die geest heeft geen plek. Die is er gewoon. Ook zo vreemd. Het denken draaft door terwijl mijn lichaam rust. Die geest zit soms ergens tussen huid en botten in. De geest is niet buiten het lichaam. Ik drijf het aan. Zelfs in mijn slaap.

TWIJFEL

Eerste week chemo. Ik kots fluoriserende gal op. Pijn in de buik, botten en aders. Hoofdpijn en misselijk. Duizeligheid. Extreme vermoeidheid. Kortademig. Slapeloosheid. Onrustige pijnlijke benen. Koude voeten. Koorts. Kaakpijn. Zo, dat hebben we weer gehad. Wat ik nu weet is dat het allemaal ook weer overgaat.

Maandag 5 maart. Anthonie van Leeuwenhoek en Onze Lieve Vrouwen dag. Met zus Teun naar familiaire tumoren. Er is geen zogenaamde mutatie gevonden. Dat betekent dat Teun geen drager van het (borstkanker) gen is. Hoera! Haar dochter kan feest gaan vieren. We krijgen het aanbod als familie om mee te doen aan een studie die een eventuele alvleesklierkanker vroegtijdig kan opsporen, daar dit gezien de gegevens ook in de familie voorkomt. Ik bedank ervoor. Na een ingewikkelde uitleg waar je hogere wiskunde voor nodig hebt, begrijp ik dat ik 20% kans maak om de drager van het gen te zijn. Samen met George maken we de afweging om mijn dna te laten onderzoeken. Het duurt ongeveer drie maanden voordat ze weten of ik mogelijk een drager ben van een afschuwelijk gen. Mocht dat zo zijn dan hebben mijn dochters 50% kans om deze ziekte te krijgen. We krijgen dus allemaal “onze” pakketjes bij geboorte mee. Eind juni krijg ik per telefoon de uitslag.
 
Om 14.00 uur wordt in het OLVG het infuus aangelegd voor de tweede chemo. Mijn filmzus Lian is er ook. We hebben een mooi, intiem gesprek en de tijd vliegt voorbij. Ben benieuwd wat komende week me zal brengen.

Alles draait om energie.

Het is een wonder maar de tweede chemo gaat me goed af. Ik heb het vooral heel koud. Dus mijn electrische dekentje komt van pas.  Het blijft gek als je kinderen jou welterusten komen zeggen i.p.v. andersom. 

Je moet niet eerder doodgaan dan je doodgaat.

Soms vangt mijn blik toevallig een spiegel en schrik ik me rot.

 Feest. Het is maandag en ik hoef niet naar het OLVG. Daarbij voel ik me goed. Ik scooter weer door Amsterdam en de zon schijnt. “Heb er weer zin an”.

Alles draait om liefde.

13 maart. Mijn dochter is jarig en is 17 jaar geworden. Een prachtige meid. Vader en moeder waren kok, ober en afwasser in hun eigen restaurant. De jeugd en de ouders deden hun uiterste best. Het was gezellig. Later moe maar voldaan in mijn bedje werd ik wat melancholisch.

Heb op het ijs van Antartica gelopen, door de jungle in Suriname, te paard over Ijslandse gletchers gestapt, alle uithoeken van Griekse en Turkse eilanden bezocht, door de meeste Europese steden gesjouwd. Angsten en immens geluk gekend. Het mooiste licht van de wereld gezien. Liefde ontdekt en mogen geven. Dochters gebaard. Een mooie rol gespeeld op toneel en in een film. En in het leven applaus ontvangen. Voor de daden en de dromen.

16 maart. OLVG. Naar dokter L. Ik voel me goed. Hoera! Dokter L. hief zijn armen ten hemel en zei: “zou het waar zijn dat we nu eindelijk iets hebben gevonden dat helpt”. Ik vond dat ontroerend. Zo’n man, zo’n wijze dokter, die de wens uitspreekt van de hoop op een klein wonder. Zichtbaar blij en opgelucht. Want inderdaad wat hebben we niet allemaal uitgeprobeerd. Wat heb ik niet allemaal in dat lichaam gestopt aan pillen, spuiten en noem maar op.  “En je haar?”, vraagt dokter L. “Niets”, zeg ik. “Geen uitval”. We glunderen.