BLOG 6

Het was maandag (19 maart) en dus weer op naar het OLVG. Mijn filmzus Lian, trouw als altijd was er ook weer. De flipcamera in de aanslag. Ik voel me misselijk en benauwd. Spoelen, chemo erin en weer spoelen. Tien super de luxe geavanceerde stoelen op een rij met mensen van allerlei rangen en standen en leeftijden die hun portie gif krijgen toegediend. De één opgewekt, de ander kreunend, nerveus of routineus. Allen met de hoop op een langer leven. Een “kleine” toekomst. Niet achterom maar vooruit. Bij de lift bots ik bijna tegen dokter L. aan. “Dag, dokter!”. Als ik de man nodig heb is hij er. Een wonder. “U klinkt wat benauwd”, zegt hij. “Even een foto maken, komt U maar mee”. En mijn filmzus Lian, George die me kwam ophalen en ik lopen achter mijn kordate dokter aan die één en ander direct in gang zet. Ik voel me gesteund door alles en iedereen. Wat ik al vermoedde is bewaarheid. De foto van de longen is zorgwekkend. Onvoorstelbaar. Afgelopen vrijdag waren we allen in opperbeste stemming en verwachting. Hieven zelfs onze handen ter hemel en vandaag steekt de soms onmenselijke wreedheid van de kanker de kop op. Het ongeremde delen. Ik hoor de teleurstelling bij mijn oncoloog. Ik geef U een stoot Prednison en dan maandag de situatie opnieuw bekijken. Deze inspanningsbenauwdheid is niet nieuw voor me. Het zal toch niet weer de chemo zijn die me de das om doet. Dat wordt grabbelen in de toverhoed van de dokter. Maar telkens wat dieper en dieper, tot de koek op is.

Mijn interview in PS Parool maakt indruk. Krijg veel mailtjes en aanvragen voor nog meer interviews. Ik denk na over DWDD. Als ik me goed genoeg voel doen we het samen als Brozer Dames. Ik moet natuurlijk niet de “nationale kanker patient”gaan worden. We zien wel. Ik ben er rustig onder.

Heerlijk gevaren met George op de waanzinnig mooie opgeknapte Albin Vega met de nieuwe naam; MUIS. Wat een man. Wat een daad. Wat een liefde. Wat een boot.

De uitzending van DWDD heeft veel losgemaakt. Een stroom van reacties knetterde door nieuwe mediamogelijkheden als twitter, facebook en noem ze maar op. Maar ook een ontlading bij mijn leuke sterke meiden. Het trok een onzichtbaar masker open, waardoor er een stroom aan energie vrijkwam in de vorm van lachbuien, creativiteit en verborgen vragen.

En ook grappig is het feit dat iets voor sommigen pas waarheid wordt omdat het in de krant staat of op televisie is geweest.

Wonderlijk om te bemerken dat uit alle krochten, soms nabij, soms uit een heel ver en vergeten verleden je op het netvlies van mensen staat en hebt gestaan. Ik schrik ook wel van die betekenis. Of misschien is het gewoon maar ongewoon voor velen om dat te delen. Dat beletsel past niet meer. We vergeten te delen. Vooral het goede gemoed. Boosheid en onvrede is op de één of andere manier veel makkelijker. Waarschijnlijk omdat dat vaak in één richting gaat en je er niets voor terug wil hebben.

Ik stuiter in slaap. De Prednison jaagt me op en de Temazepan zou me lam moeten leggen.

Met al mijn energie probeer ik de woorden, gevoelens, beelden, gedachten, ergens dat lijf van me in te sturen en te bewaren tussen de mooie en sterke plekken en de aangetaste delen. Het rechterdeel voelt zwak en beurs. Alsof je hongerig in een appel bijt en dan blijkt dat zacht en melig en niets meer waard. Het goed kunnen opbergen is een vak apart in je leven. Deurtjes half open laten staan, of dicht achter een vesting, of een doorkijkje, met of zonder sleutel, of gewoon maar laten opgaan in de nerven en kieren en sleuven en gaten van je lichaam. Er is energie die beschermd moet blijven en er is energie die moet vervliegen. Daar ben ik me onbewust steeds meer van bewust.

Het is vreemd maar ik voel me ook beschermd door de kanker. Het leven let op je. De schade die het leven je kan brengen kan namelijk ook zo groot zijn dat alle bescherming wegvalt. Zoals diepe schaamte omdat je je kind niet hebt kunnen beschermen tegen gevaar. Je hebt niet gezien dat de oppas “kwade zin” had met jouw kind. Je hebt het niet gezien.

Eén van mijn filmzussen zei me: “ wat jij nu geeft is meer dan een moeder die misschien wel 80 wordt. Ze krijgen een schat aan wijsheid en tonnen vol liefde waar ze een leven lang op kunnen varen”.  Dankjewel.

Wat doe je ermee. Daar gaat het om.

De naald schuift soepel in mijn ader. Aftappen voor de uitslag van bloed en tumormarkerwaarde. Blindelings vult de vrouw vier buisjes terwijl ze met haar aandacht bij een gesprek in het gangetje is over de naderende paasdagen.

De nachten zijn lastig. De slaap is er hooguit vier uurtjes en daarna het geluid van meerkoeten in de nacht. Warme melk met anijs. Rechtop zitten. Een gedicht lezen. Turen. Denken en malen. Luisteren. Ademen naar de pijn in de long. Kijken naar je slapende geliefde. Er zijn. Zinvolle en zinloze gedachten die het hoofd bestoken. Een brief die je wilt schrijven. Een dom” to do” lijstje voor de volgende dag. Die en-of rekening die nog geregeld moet worden. Muziek. Het is ’t lange loslaatproces.  

Mijn oudste dochter krijgt een koortsdroom. Zo’n zeventienjarige in je bed ’s nachts die weer een klein meisje is dat rilt als een rietje en gekke dingen op de muur ziet.

Morgen weer naar dokter L.

Het is Goede Vrijdag. Ik kom net uit het OLVG en ben niet blij. De chemo heeft zijn werk niet gedaan. Brengt me slechts schade. De tumormarker was niet tot nauwelijks gedaald. De benauwdheid is toegenomen. De vaten gaan net als vorige keer kapot. Dus chemo is geen optie meer. Op mijn vraag of er nog iets anders in de hoed zit, antwoordt de dokter niet met enthousiasme en zucht:  “jawel”. De Prednison moet worden afgebouwd. Daar zal ik op gaan reageren met vermoeidheid. Het wazige zien zal verbeteren. De bloeddruk was uitzonderlijk hoog. Ook de bloedsuikerspiegel is te hoog. Er moet een nieuwe scan worden gemaakt en dan bespreken we hoe verder te gaan met de behandeling. Dokter L. moet nadenken en ik moet dit zien te verwerken de komende Paasdagen.

Waar blijven verdomme die Nanodeeltjes die de kankercellen doelgericht gaan vernietigen volgens het blad Science Translational Medicine!!