Nog steeds koud en grijs buiten. Dat bevordert mijn lichte depressie niet. Afijn. Dokter L. is met vakantie en ik wil mijn ongerustheid wegnemen en heb straks een telefonisch gesprek met een oncologieverpleegkundige. Morgen naar OLVG dus.

Huilend viel ik zowat in de armen van dokter D. die ik bij toeval tegen het lijf liep. Kwam net van mijn werk waar ook vele traantjes vielen. Kortom een huildag. Kordaat als altijd regelde ze van alles voor me. Twee jonge artsen keken deskundig naar mijn situatie. Vooralsnog ziet de lever er goed uit. Morgen voor een botscan en na het weekend een buikecho. Er is bloed afgetapt door de beste prikster van het ziekenhuis.

Op dit moment zit ik met radioactieve vloeistof in mijn lijf achter de computer en mag over een uurtje de tunnel in. Dokter D. belt me terwijl ik net aan haar denk. De schat informeert nog even hoe het met me is. We “babbelen” wat, zoals ze dat zo mooi zegt. En ze zegt dat ze het in de gaten blijft houden. Dat geeft rust. Ze zegt ook: ”misschien heb je gewoon nu even iets wat we allemaal wel eens hebben”. Dat kan. En daar hopen we dan ook op. Gisteravond had ik wel veel pijn. En dat is toch raar. Maar het kan ook zijn dat ik in een stadium terecht ben gekomen waarin pijn gewoon is en dat ik dus iets tegen de pijn moet nemen en dit moet aanvaarden. Ook al word ik er duf van. De jonge dokter belt om half 6 met de bloeduitslagen. De tumormarker is weer gestegen en ik heb een ernstig tekort aan kalium. Hij faxt een receptje door dat ik voor zessen nog kan afhalen. Ik neem een tramadolletje.

Pijn maakt labiel. Voor iemand die alles in de hand wil hebben is kanker een hel. Kanker en het verloop van de ziekte heb je namelijk niet in de hand. Ik weet niet meer waar ik me op moet richten. Alles om je heen is in beweging en ik moet noodgedwongen stil staan. Dat is altijd al mijn grootste angst geweest. Ik heb er zelfs een paar toneelstukken over geschreven. Als kind vond ik het al razend moeilijk om als je boven ziek op bed lag dat je dan kinderen op straat  hoorde spelen en de gezellige geluiden van beneden van het gezin aan tafel hoorde. Alsof je niet meer mee mocht niet doen. Niet meer meetelde. Hoe voorkom je het gevoel dat je bent afgeschreven? Niet door keihard te schreeuwen dat je er nog bent. En ook niet door druk door het huis te lopen en op te ruimen en uit te ruimen en in te ruimen. Om vervolgens uitgeput onder de dekens te kruipen en niets meer te willen horen of zien of zelfs te voelen.

Soms shop ik op internet naar psychische hulp bij ongeneeslijke ziekten. Van “school voor Imagination”, verbeeldingsprocessen en de verwerking van kanker, tot Gestalt-therapie of via skype met lotgenoten. Iets houdt mij tegen. Bovendien weet ik niet wat bij mij past. De stichting DNKP oftewel de nieuwe kanker patient, of Zingen voor je leven in Frankrijk, of de Borstkankerverwenavond. Dan maar liever in mijn uppie de strijd voeren en af en toe de kop in ’t zand stoppen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik geen kankerpatiënt wil zijn. Morgen weer naar het OLVG. En dat is niet voor de lol.

De buikecho is gemaakt. Lever lekker schoon, evenals pancreas, maar de galblaas zit vol steentjes. Daar kan de pijn vandaan komen. En verklaart het zuur. Dus focus je niet op de kanker lijkt de boodschap. Dokter L. telefonisch gesproken. Hij wil nog een scan. Die komt komende maandag en daarna een afspraak. Pilletjes tegen zuur helpen goed.

Met de Brozer dames bijeen geweest. Nou, dat werkt bijna therapeutisch voor me. Zo’n meeting. De rol van “muis”en ook bij de anderen ligt natuurlijk dicht bij ons allemaal. Huilen, lachen, filosoferen, bedenken en vormgeven van gedachten en gevoelens. Die creativiteit en intimiteit miste ik enorm. Spannend wat het uiteindelijk gaat opleveren. We hadden er een wat nerveus gevoel van. Dat is altijd goed. Alsof het een belangrijke film kan gaan worden. Van belang voor onszelf en van belang voor het raadsel kanker en wat dat met mensen doet.

Op mijn werk heb ik alle gevoelige informatie vernietigd en aangekondigd dat ik in mijn hoofd met afscheid bezig ben. Persoonlijke spulletjes alvast meegenomen. Ik kan daar nog heel moeilijk een beslissing over nemen. Maakt de ziekte ook zo definitief. En daarmee de weg naar het afscheid en de dood. Maandag weer een OLVG dagje. Botscan was overigens goed. Ben moe. Maar de kou zit ook niet mee.