Bij mijn aardige huismerkdokter net 2 spuiten gehad. Eentje in de bil en eentje in de buik. Een shot aan chemische rotzooi. Moest direct overgeven toen ik thuis kwam. Dat wordt dus komend weekend rustig in het zonnetje gaan zitten in mijn mooie tuin.

Gatverdamme. Kreeg vandaag opeens het gevoel van “zo alles is bijna afgerond, je kunt gaan Noor”. Maar ik ga nog helemaal lang niet hoor. Dus wat zal ik allemaal nog eens gaan doen? Had een idee voor een boek. Een verhaal over een kind dat geboren word en heel erg ziek is. Ze blijkt een rhesus kind, krijgt nieuw bloed een hersenvliesontsteking en pokken. Het eerste jaar van haar leven wordt ze verpleegd. Haar moeder heeft al zeven kinderen en kan dit zelf niet aan. Vader werkt van 6 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds. Als hij thuis komt is hij moe en vies van het cement. Het zevenden kind huilt veel. Vader kan hier niet mee omgaan. Hij begint een hekel aan het kind te krijgen. Het kind groeit op. Ze is heel sterk. Heeft veel fantasie en onverklaarbare krachten. Ze springt van het dak omdat ze denkt te kunnen vliegen. Angsten bestaan niet. Die kent ze niet. Haar energie is van een ongekendheid. Haar geest is zo sterk dat men van helderziendheid spreekt. Dan opeens komt er bangheid. Bangheid voor het leven. Voor liefde. Voor mensen. Voor toneelspelen. Voor de natuur. Voor schoonheid. Voor beweging. Ze staat stil. Kijkt niet vooruit en niet achteruit. Wat moet ze doen? Benen bungelen als kauwgom aan haar lijf. Ze denkt in de aarde weg te zakken. Dan ontmoet ze Liefde. Een man die niet wil vechten maar wil geven. Benen worden staken, benen worden dragers van het lijf. Lichaam wordt langzaam een geheel. Geest verliest de strijd met angst maar leert geloven. In een wereld en in een kind. Leven lijkt simpel. Ouder worden ook. En dan toch weer die strijd en die angst. Maar nu in het detail van alledag. In aanraking, de snelheid van een trein, of het kind dat zich van je wegdraait. Vader die haatte. Dat rare kind. Dat kind dat huilde. Eerst luid en later stil. Zachtjes leren huilen. Zonder geluid. Waarom? Nu is het kind, de vrouw, weer ziek en mooi. Ziek maakt zacht. Ziek dempt de angst. Voor de dood en het afscheid van een kind. Naderende dood brengt vrijheid. Leert weer leven. Leert de angst aan te nemen en te aanvaarden. Leert dat liefde er niet voor iedereen is.

We hebben de eerste draaidag achter de rug. Ik was afgedraaid. Het was heel moeilijk om de juiste toon van acteren te vinden. Het ligt zo dichtbij. De emotie moet er zijn maar ook niet te veel. En in je eigen omgeving licht cynisme en humorvolle straffe uitspraken doen voelde tegenstrijdig aan. Maar de stap is gezet. Nu de volgende maken. En onderzoeken hoe we geld bijeen kunnen krijgen.

Juist als alles om me heen goed is kan ik intens verdrietig worden. Alsof ik het geluk wil mijden en de liefde blokkeer. Ik vraag me maar niet af waarom? Zoeken naar antwoorden is zo zinloos. Het blijkt dat een antwoord op een dag op een moment zomaar verschijnt. Dat heb ik leren vertrouwen. Verdriet kan een overval zijn. Als je naar je dochter op het voetbalveld kijkt die een doelpunt maakt. Je schuift snel een zonnebril voor je natte ogen om tranen onzichtbaar te maken. De onbekende vrouw naast me raakt me voorzichtig aan. Ik laat haar hand toe. Ze fluistert dat ze “het” weet. Het. Een woord dat alles kan zijn. Maar we weten wat het “het” inhoud. Het is kanker. Ik voel de troost door haar vingers. Soms kan een onbekende van grote betekenis zijn voor dat ene moment. Dat is mooi.