Laatste Blog Leonoor

Ik weet niet waar ik ben beland, maar deze staat van zijn tussen het leven geleefd te hebben en de poort van de dood die zichtbaar openstaat, is een in alle opzichten pijnlijk stadium. Het vanzelfsprekende geven en nemen is verdwenen. Je wil onaantastbaar zijn. Onaanraakbaar. Verdwijnen in de toverdoos. Alle trucjes zijn getoond. Wat nog rest hapert.

Vanmorgen naar Stedelijk Museum gegaan met George. Rolstoel uitgeklapt en langs “de kunst” en de mensen gereden. Een uur later was ik weer buiten. Lichtelijk teleurgesteld. Het gebouw is prachtig. Net als sommige kunstwerken. Even uitgelaten tussen de uitlaatgassen en onmiddellijk boete doen. Dus de middag verder in bed doorgebracht met wat extra morfine en een paar beelden van schoonheid op mijn netvlies.

Ooit zag ik Penck in Kassel (Documenta) Geen idee welk jaar. Ik zat op de Toneelschool en zijn werk fascineerde me.



 PENCK

Mijn oncoloog telefonisch gesproken. Hij is hoorbaar aangeslagen. Zijn vak kent ook grenzen. Je voelt dat hij er als mens voor de andere mens wil zijn. Met zijn specifieke mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik voel verdriet voor de weg die komen gaat. De kanker is nu bijna drie jaar in mij aan het woekeren. Het is allemaal veel langzamer gegaan dan aanvankelijk gedacht werd. Nu moet ik beslissingen nemen over medicijnen. Over experimenteren met gif en goud. Zin en tegenzin. Het maakt hondsmoe. Net als de wind die met kracht bij vlagen tegen het huis raast.

Achter het douchegordijn durf ik te huilen. De dame van de thuiszorg staat er voor. Ik ben nog net niet zover dat ik zittend op het plastic stoeltje het water over me heen laat lopen. Ik hou me vast aan de randen en de kraan. Het warme water doet goed. Ontspant. De dagen gaan moeizaam. Ik heb veel pijn en verdriet. Het leven is geleefd. Nu hou ik het met moeite bij. Krachteloos kom ik de dag door. Alles is gericht om het zo prettig mogelijk voor me te maken. Ik zie alleen de pret er niet van in.

Het is breken of gebruiken van de geest om de weg naar het einde in te zetten.

In overleg met de huisarts gaan we dit weekend maar weer een wat uitproberen wat betreft cocktail aan medicijnen.

Eigenlijk wil ik die bak aan groeiend gif van poeders en pillen dumpen bij het GFT-afval, i.p.v. het iedere ochtend en avond in mijn strot te deponeren in de hoop op….?? Op wat resterende tijd. Tijd die mijn afscheid van deze aarde wat verlichting zal geven? Tijd die de wereld wat verstandiger zal maken? Het Diemerpark waar ik op uitkijk en waar ik eerlijk gezegd ook van geniet is ooit de grootste vuilnisbelt van Europa geweest.  De autoriteiten hebben de boel netjes ingepakt, gecamoufleerd, beschermd en nu is het een kwestie van onderhouden en vertrouwen. Mannen in witte overalls met helm op verdwijnen 1x per maand in zo’n put. Ik weet niet was ze daar precies uithalen, maar dat het met gif te maken heeft staat als een paal boven water.  
De putdeksels zijn voorzien van allerhande spreuken zoals die van Nescio over ene Japi die als bijnaam “de uitvreter” had. Japie verzet zich tegen de maatschappij, waarin mensen worden uitgebuit. Als zijn geliefde sterft en hij geen ideaal meer te verwezenlijken ziet, trekt hij zich terug.
Op een zomermorgen rond half vijf is hij van de waalbrug gestapt. De wachter kreeg hem te laat in de gaten. 'Maak je niet druk, ouwe jongen,' had Japi nog gezegd’.Toen is hij er afgestapt. Springen kon je het niet noemen. Hij was er afgestapt. Op zijn kamer vonden ze een stok en aan de muur zes briefjes met “GVD” er op en één met  “Ziezoo”.   (Citaat: het slot van De Uitvreter)


Raar. Ik kan me daar ergens wel in vinden. Mijn geliefde lichaam sterft af. Er valt voor mij geen ideaal meer te verwezenlijken. Ik trek me terug. Geen sprong. Gewoon afstappen. “Leonoor is er afgestapt”. Zonder bombarie. De soesa zit me meer dan lief al vol in ’t hoofd. Beelden dat ik met een buks Robert M’s babyface aan flarden schiet. Of ander denkbaar verzet over de onrechtvaardigheden van deze maatschappij. Of simpel…… waarom ik? Waarom dit? Waarom nu? Breng ik überhaupt een nieuwe dag nog op? Wat moet ik met zo’n dag? Wat kan ik de dag nog brengen?

Vroeger had je het “rode boekje” voor de scholieren. Nu zou je het “rode boekje” voor “de achterblijvers” moeten hebben.

Mama doet raar. Is ze in de war? Wat moet mama zonder papa? Wat moet papa zonder mama?

Vanaf nu elke dag thuiszorg. Laat het me niet ontglippen. Ik weet me beschermd en voel me veilig. Desnoods in een bord. Maar geef me alle veiligheid. En vooral eerlijkheid. Ik ruik het als een goed afgerichte hond. Don’t give me your shit.

Stel me geen onnozele vragen.
Stel me geen overbodige vragen.
Stel me geen onfatsoenlijke vragen.

Ik durf  me niet aan de nacht over te geven. Aan de slaap. De andere zijde. Het zwarte gat. Dat niemand kent. Het lokt. En het blokt.

Neem  mini-hapjes en mini-slokjes. Na een krap uurtje van concentratie om te eten en te drinken ben ik ha..ha…doodop.
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dinsdagmiddag 21 mei 2013 om 15:13 is Leonoor overleden.

George.