Er zijn mensen die werken omdat ze moeten en er zijn mensen die werken omdat ze willen. Dat verschil is haarscherp af te lezen in wel of geen glimlach in het gezicht. De blik naar binnen of naar buiten. Daar zouden ze in de opleiding op moeten oefenen. Zie je een roze polo onder de witte jas dan heeft de arts in opleiding een zekere arrogantie, een wegkijkende blik en een mooie toekomst in het vooruitzicht. Die toekomst daar worstel ik mee. Op internet laat ik me verleiden door de meest afschuwelijke verhalen te lezen. Nog hooguit een jaar, slechte prognoses, nare behandelingen. Mijn zwarte kijk op de zaak licht vandaag hels op. Een somberte die neigt naar scenario’s die er niet om liegen. Wil mezelf en mijn omgeving geen aftakeling aan doen. Eerlijk gezegd vond ik het leven al verdomde lastig om enigszins leuk vorm te geven. Dat is nu helemaal een hell of a job geworden. De vooruitzichten leuk inkleuren zal niet meevallen. Geen baan meer, want wie neemt een 55- jarige kankerpatiënt in vaste dienst? Geen hypotheek meer, want de bank ziet daar geen heil meer in. Bijwerkingen van de medicijnen als hoofdpijn, nachtzweten, geen zin in seks en slecht zien. Ook geen pretje. Dus als ik alles bij elkaar optel wordt het me zwaar te moede. Leven is een kleine cirkel geworden waar je de lol uit moet halen. Het gaat me vast en zeker lukken met alle beperkingen van dien.

---

Weer een week verder en ik zie de zaken wat positiever en luchtiger. Het is zo fijn dat ik weer lucht heb. Mijn energie is nog wat laag. Beetje wandelen en fietsen. Beetje slapen. Dus nog vaak moe. Even op mijn werk geweest en na 2 uur bekaf. Dus rustig opbouwen. De intentie is uitgesproken dat mijn contract gewoon verlengd wordt. Dat geeft rust. Maar ik ben op alles voorbereidt bemerk ik. De hamerslag, het doodsbericht een kink in de kabel of hoe je het ook wil benoemen. Leven zonder zorgen is verdwenen. En toch is er rust. De scherpte van het willen en moeten is weg. Maar je kunt niet stilstaan. Je moet iets. Je wilt iets. Je ziet de buitenwereld scherper. Een feestje waar je ineens niet meer zo thuis voelt. Mensen die zich druk maken over onkruid tussen de tuintegels. Je ziet dat er veel draait om energie. Waar moet die heen en waarvoor gebruik je je energie waar zet je die voor in waar niet. Dus in die beperking een kracht zoeken. Getver. Maar zo is het wel.

Je moet het leven leren omarmen dat je je eigenlijk nooit zo had voorgesteld.

---

Een zussenetentje. Ik heb er veel. Vijf. Totaal verschillend. Zie nu dat er vaak sprake is van projectie. Je ziet de dingen zoals je ze wilt zien. Dat geldt natuurlijk ook voor mezelf. Er is weer een controle geweest. Een thorax foto en dat was niet goed. Het vocht is terug. Ik voel het ook. Die vreemde benauwdheid is er weer. Nog niet stikkend maar wel nerveus drukkend. De zijkant doet me pijn. Ook om op te liggen in bed. Het kan een bloedpropje zijn. Ach, alles is gewoon aan het worden. Opnieuw onzekerheid. George en ik praten de hele nacht. Doet me denken aan mijn vader en moeder. Die hoorde je ook altijd de nacht doorsmoezelen toen mijn vader kanker kreeg. Er wordt aan me gevraagd wat ik wil. Ook door mijn zussen. Ik kan die vraag niet aan. Mijn wil sleept zich van stoppen met leven tot de gedachte om tot het gaatje te gaan. Mijn vader liep uitgemergeld door de laan en ik schaamde me diep als zestienjarig meisje. Hij zag zelf niet meer hoe hij eraan toe was. Zijn legergroene jagersjas hing als lood op zijn broze schouders.

---

Ik besluit een tweede mening te organiseren en maak een afspraak met E. Rutgers van het AVL. Ik wil face tot face horen wat mijn kansen zijn. Als iemand me het wil en kan vertellen zal Emiel dat zijn. We delen een klein verleden. De schoolbanken van de lagere school. Ik bel zijn secretaresse die op korte termijn een afspraak voor me maakt en schrijf een mail. De man krijgt per dag tussen de drie- en vierhonderd mails, maar ze zorgt ervoor dat hij mijn bescheiden schrijven onder ogen komt. Ik vertel zijn secretaresse dat ik bewondering heb voor hem. Ze zegt; “Het is een gave. De man heeft een gave”. Mooi gezegd. Hopelijk helpt zijn gave me wat verder. Ik zie het somber. Mijn lichaam voelt niet goed. Beperkt, pijnlijk en kapot. Werk doet me even niet veel. Leven is zo stil ineens.