BLOG 2

Februari 2013

Ik stik bijna van de benauwdheid. George tilt me op zijn rug naar boven. Bij elke inspanning zeggen mijn longen “ho stop”! Een enge gewaarwording. Niet in paniek gaan raken. De huisarts overlegd met de oncoloog van het OLVG. Nog meer Prednison een longfoto en extra plastabletten om vocht in de buik en achter de longen te verdrijven.  Morgen naar het ziekenhuis. Voor nu. Heel rustig houden, niet te veel willen.

George duwt me door het OLVG. Ik ben boos, opstandig en mopper. Ik kan er niet tegen dat ik in een karretje zit. Het is een idioot gevoel om je zo te verplaatsen. Om omhoog te moeten kijken naar de mensen. Om niet zelf de snelheid te bepalen. Het tocht overal. Ik wil uit het karretje stappen en heel hard wegrennen. Maar ik zal nooit meer een sprintje trekken, mijn impulsen kunnen volgen, goeie seks, over de grachten fietsen, reizen maken, een broodje hete bakkeljauw of een stevige borrel nemen, autorijden, in bad liggen, zwemmen in de zee, schaatsen, …………

Er zit inderdaad vocht in buik en longen. Morgen een ct-scan om goed te kunnen bepalen of er iets aan gedaan kan worden. Doordat de longen verkleefd zijn zit het vocht in zogenaamde compartimenten en dat kan moeilijk zijn om te prikken. Ik hoop snel verlost te worden van dit alles verstikkende gevoel.

Afgelopen zondag stond er op verzoek van het Brozer film team een "medium" op de stoep. De innemende dame was door het barre winterweer naar Amsterdam gekomen voor een zogenaamde “Healing”. Haar eerste vraag: “wat wil, of wat verwacht  je van mij”? Een concrete vraag die ik ook concreet wil proberen te beantwoorden. Ik was meegegaan in dit idee omdat er heel ver weg, ergens diep diep van binnen in mij, een zekere mate van nieuwsgierigheid is naar bovennatuurlijke zaken. Het spirituele. Het onaanraakbare. Dat wat we niet weten. Pas als we dood zijn. Weten we het. Of weten we het niet. Zoals mijn moeder destijds bij de dood van haar zoon, mijn broer zei: “nu weet hij het, óf niet”. Af en toe waag ik me aan wat er zoal is geschreven op dat gebied. Boeken met titels als: “waarom ik”, “hoe te sterven”, of “de intieme dood”. Daar kan ik soms kostelijk om lachen omdat ik me er geen voorstelling van kan maken dat er ergens aan een poort “zielen” op mij staan te wachten. Wie dan wel? En hoe ziet dat er dan uit? Zweeft dat allemaal door de ruimte. Ik las een boek over een vrouw die op een terminale afdeling werkt en nauw betrokken is bij het allerlaatste stukje van iemands leven. Dat laatste stukje fascineert me. Wat een mens nog te doen of niet te doen heeft om het leven los te laten en in vrede te kunnen gaan. Dat zijn hele persoonlijke processen. Het weerzien van een uit het oog verloren kind, een verborgen bekentenis, spijt, tot aan de verwerking van een trauma. Wat is mijn “laatste stukje”? Die vraag leg ik aan het medium voor. Na een moment van concentratie begint ze niet alleen vragen te stellen, maar haalt ze bepaalde periodes uit mijn leven naar boven en benoemd belemmeringen die me in de weg zouden kunnen zitten in het loslaatproces naar de dood. Felle scheuten emoties gieren door mijn lijf. Het verrast me, maar de inhoud is ook niet nieuw voor me. Na ruim twee uur ben ik moe en stoppen we de “healing”. Mijn keel voelt open en de adem is dieper geworden. Dat is fijn want ik ben aardig benauwd. Snak naar lucht. Het is een bijzondere ervaring om dit samen met twee van mijn brozer vrouwen-zussen te delen.

Dokter L. belt. De uitslag van de ct-scan. Het is niet goed. Er zit niet alleen vocht in buik, maar ook in linker -en rechterlong en in mijn hartzakje. De “ziekte”, lees kanker, is flink toegenomen. De “bal”, lees tumor, groeit en drukt tegen het hart. Morgen, (25-1-2013) moet ik me melden om te kijken of ze vocht kunnen weghalen. Dit kan enige verlichting geven. Dat hoeft niet. Dokter L. is bezorgd over de situatie. Het kan nu wel eens sneller gaan. Ik deel de zorg. Ik ben bang. Over twee dagen heb ik “feest” bij me thuis. Gewoon. Om bij elkaar te zijn. Lekker eten en drinken. Met lieve mensen om me heen. Het afscheid is ingezet. Dat moet.

Ik vertel mijn kinderen van de “medische” situatie en denk dat het gewoon niet te bevatten is voor ze.

In het OLVG haalt de longarts d.m.v. een slangetje in mijn rug één liter zachtgeel gekleurd vocht uit mijn linkerlong. De rechterlong zit vol tumoren. Daar kan niets meer mee. Evenals het vocht in mijn hartzakje. Mijn buik voelt hard en vol.  

Zondag. Een paar weken geleden heb ik een uitnodiging de deur uit gedaan om vanaf vier uur samen met mij, George en de kinderen samen te komen voor een lekker hapje en een drankje. De Brozer-meiden hebben de organisatie op zich genomen. Alles liep gesmeerd. Wat een wijven!!  Natuurlijk was ik  toch wat nerveus. Weer iets wat je uit handen geeft.  Het is een heerlijke, ontspannen, ontroerende, bijzondere middag geworden met een select gezelschap van zo’n vijftig lieve mensen. Mijn jongste dochter typeerde het als volgt: “Het was goed, Mam”! “Het was goed”!  En dat was het. Voor iedereen.  Een gebaar, een mooi gesprek, moment van aandacht, intense blik, dichtbij of op afstand, een verrassing, kadootjes, groots en klein, en heel veel liefde…….Ik ben dankbaar. Voor deze liefde. Voor deze mooie middag.  

30-01-2013

Zo’n getal waar ik geen raad mee weet. Vandaag ben ik 57 jaar oud geworden. Een dubbel gevoel. Ik wil helemaal niet jarig zijn. Ik wil deze dag niet. Het is een doffe dag. Ik wil niet dat ’t straalt. Weg ermee. Met deze dag. Dag!

Daar waar ik bevreesd voor was is bewaarheid.  Mijn lichaam laat me nu echt in de steek. Ik sleep me voort. Ben vooral heel erg moe. Zoals ik naar het Noorderlicht toe heb geleefd, heb ik dat nu ook gedaan tot aan eind januari. Nog een paar dagen en dan is George ook klaar met het spelen van de succesvoorstelling De Verleiders. Alsof ik het nu allemaal mag gaan loslaten. Het maakt me nerveus. Beetje bang zelfs. Moet ik dan nu gaan liggen en wachten op de dood? Nee! Maar wat dan wel? Mijn spaarzame energie inzetten om te eten, te drinken en er voor mijn kinderen en George te zijn. Te zijn. Ik heb hier nog niet echt iets voor gevonden. Voor het te zijn.

Er valt niets te begrijpen. Het is, wat het is, wat het is………

Wat kan ik doen als er niets meer te doen valt.  

Van binnen word ik nog door mijn oude kracht aangestuurd. Volg ik die, dan word ik hard teruggeworpen en in stilstand gezet. Alsof de wijzers van een klok zijn vastgelopen. Het tikt niet meer door. Je kunt er een nieuwe batterij inzetten of het radertje aandraaien maar het stokt.

Doodgaan is geen nederlaag.